Στην Τρίπολη βρέχει πολύ. Πάρα πολύ. Τον χειμώνα όταν η θερμοκρασία δεν πλησιάζει το κρίσιμο εκείνο σημείο που το νερό στερεοποιείται τότε ή θα βρέχει καρεκλοπόδαρα ή θα έχει βρέξει και όλα θα στάζουν. Τα πρωινά ομίχλη καλύπτει τα πάντα και πηγαίνοντας στο σχολείο αδέσποτα σου γαβγίζουν στο δρόμο, περνάς έξω από κοτέτσια και στοίβες από σκουπίδια. Όταν χιονίζει πρώτα το στρώνει πάνω στα σκουπίδια και μετά στις στέγες. Και το καλοκαίρι η κλιματική αλλαγή δηλώνει πάλι βροντερό παρών περνώντας τουλάχιστον δύο μήνες με κουφόβραση, μεσημεριανές μπόρες και βράδια μες στην υγρασία. Και παρ' όλα αυτά σε αυτή την πόλη μεγάλωσα. Και την αγαπάω. Και έχω απίστευτες αναμνήσεις. Και ναι από ένα σημείο και μετά η βροχή δε σε πειράζει και τόσο γιατί τουλάχιστον οι δρόμοι δεν πλημμυρίζουν με την πρώτη ψιχάλα όπως στην Αθήνα. Και το βράδυ όταν γυρνάς σπίτι μπορείς να χαζέψεις την αναπνοή σου να παγώνει στον αέρα. Τα μεσημέρια του καλοκαιριού δεν κυκλοφορεί κανείς στους δρόμους και φαντάζεσαι ότι όλη η πόλη έχει αποκοιμηθεί μέσα στην καλοκαιρινή ραστώνη και τίποτα δε κινείται- ούτε καν η σκόνη στο δρόμο. Και γιατί όταν χιονίζει, μπορείς να βγεις έξω στις δύο το βράδυ και να χαζέψεις το χιόνι που είναι απάτητο. Επίσης η Τρίπολη έχει γαμάτα σάντουιτς (δε λέω για αυτά του ντελίσιους). Και σουβλάκια. Και κρέπες. Και έχει και κάμποσα μαγαζιά που την παλεύουν. Βέβαια από την άλλη υπάρχει και η Ρούλα. Αλλά ποιος τη γαμάει τη Ρούλα? (Άκουσε τα όλα εδώ : https://www.youtube.com/playlist?list=PLuRYIffF6L2uqFz5ei1II6At0sAYWQcPW) 1) Pavement- Range Life Σε αυτό το τραγούδι ο Malkmus μάλλον κουρασμένος από τη ζωή του μουσικού ζητάει μια σταθερή ζωή. Υπό μία έννοια με έκανε πιο χαρούμενο - ζούσα τη ζωή που ήθελε πλέον ο Malkmus να ζήσει έχοντας σιχαθεί τη ζωή του μουσικού. Oι στίχοι είναι γεμάτοι αναφορές σε πιο ξένοιαστες εποχές εφηβικής τρέλας (School is out ... out on my skateboard the night is just humming ). Ακούγοντας το Range Life ένιωθα λες και ζούσα μέσα σε αυτό το τραγούδι- αλλά αυτό γίνεται με όλα τα τραγούδια των Pavement νιώθεις σαν να έχουν γραφτεί όλα για σένα για όλες αυτές τις φορές που ένιωσες αμήχανα ή τέλεια ή ένιωσες ότι όντως η ζωή σου θα μπορούσε να είναι ένα τραγούδι. Και έπειτα νομίζω ότι η Τρίπολη θα ήταν μια πολύ οκ πόλη για τον Malkmus να εγκατασταθεί. Ίσως ακόμη και τέλεια. 2)Ducktails - Wishes Σκεφτόμουν συνέχεια πως θα ήταν η ζωή μου αν είχα γεννηθεί στη Νέα Υόρκη και όχι στην Τρίπολη. Ίσως η ζωή μου να ήταν σκατά, ίσως να είχα δεχτεί ατελείωτο μπουλινγκ ίσως να μην είχα δει ούτε μια συναυλία πριν γίνω 21 ή να μην είχα πιει ούτε μία μπύρα και οι φίλοι μου να ήταν όλοι νέρντουλες ή στόουνερς αλλά θα είχα την πόλη. Μια πόλη που δε θα με απογοήτευε ποτέ. Δεν γεννήθηκα όμως στη Νέα Υόρκη. Γεννήθηκα στην Τρίπολη. Προφανώς όταν ο Ducktails έγραφε τα θεικά σόλο του Wishes είχε στο μυαλό του τη Νέα Υόρκη - ή έστω το New Jersey του '80. Με το καιρό σιγά σιγά ίσως και να συνηθίζεις στην ιδέα του πόσο μακρινή είναι η Νέα Υόρκη και πως ίσως και να μην την δεις ποτέ - κοροιδεύεις τον εαυτό σου με τη συγκατάβαση του τριγυρνάς στους δρόμους και χαζεύεις μπαλκόνια που βλέπουν σε πίσω αυλές που δε θα έμοιαζαν εκτός τόπου στο Brooklyn και χαζεύεις από το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας σου τα φώτα κάποιου μεγάλου δρόμου στο βάθος και αναρωτιέσαι αν τόσο αστραφτερά λάμπουν και τα φώτα στο Μανχάταν. Και καθώς ονειροπολείς όλο και περισσότερο το όνειρο σου έχει γίνει πιο μεγάλο και πιο φωτεινό από κάθε πραγματικότητα. Και στο βάθος παίζει το Wishes και ο Ducktails σου κλείνει το μάτι. 3) Rangers- Woodland Hills Tα βράδια το καλοκαίρι κάνει κρύο. Μένεις ξύπνιος μέχρι αργά βλέποντας βλακείες στην τηλεόραση απλώς και μόνο επειδή μπορείς. Με κάποιο διεστραμμένο τρόπο αυτή ή πόλη μοιάζει σαν να μην έφυγε ποτέ από τη δεκαετία του '80. Το ΠΑΣΟΚ είναι ακόμα δεύτερο κόμμα και οτιδήποτε εκτός από πίτσα, σουβλάκι και στην καλύτερη περίπτωση ελαφρο-λαικό θεωρείται γκέι. Τα βράδια του καλοκαιριού η υγρασία στην ατμόσφαιρα μοιάζει σαν ο αέρας να έχει βουρκώσει από τη νοσταλγία- σχεδόν όλη η πόλη ζει ελπίζοντας σε μια ανάμνηση του παρελθόντος. 4)Beach House- Turtle Island Οι νερόβραστες και σκοτεινές ατμόσφαιρες των Beach House πάντα μου θύμιζαν την Τρίπολη. Ίσως γιατί στην αρχή είναι τόσο γενικές και άμορφες που δεν σου κάνουν ιδιαίτερη εντύπωση. Σιγά σιγά όμως διαβρώνουν το δέρμα και σε ποτίζουν ολόκληρο με τη βροχερή μελαγχολία τους. Φαντάζομαι τη Victoria Legrand να τραγουδάει παίζοντας το όργανο της στο διαμέρισμα της και έξω το ατελείωτο μουντό ψιλόβροχο πάνω στο τζάμι τικ-τικ-τικ... Ακούγοντας το Apple Orchard των Beach House ένα βράδυ καθώς γυρνούσαμε σπίτι μία φίλη μου , μου είχε πει ότι την έκανε να νιώθει μεθυσμένη αν και δεν είχε πιει τίποτα και νομίζω ότι κάπως έτσι είναι το να μεγαλώνεις στην Τρίπολη- σαν να είσαι πάντα μεθυσμένος χωρίς να έχεις πιει (σχεδόν) τίποτα και απλώς να περιμένεις το μεγαλύτερο μεθύσι της ζωής σου. 5) My Bloody Valentine- Sometimes Mερικές φορές το χειμώνα όταν βγαίνεις έξω στο δρόμο και η ομίχλη και η πρωινή πάχνη σε τυλίγουν νιώθεις κάπως σαν να ζεις μέσα στον ωκεανό κιθάρων του Loveless και όλα είναι θολά. Μέσα από την ομίχλη ξεπροβάλλουν τα φώτα του δρόμου και μέσα από τις κιθάρες μερικοί από τους πιο όμορφους ερωτικούς στίχους που γράφτηκαν ποτέ . 6)Slowdive- Blue Skied an' Clear Που και πού το χειμώνα αλλά και την άνοιξη περισσότερο ο ήλιος αποφασίζει να θυμηθεί λίγο την Τρίπολη. Συνήθως μας κάνει τη χάρη και λάμπει από την αρχή της μέρας αλλά μερικές αποφασίζει να βγει κατά τις 11 το πρωί με το πάσο του. Και τότε είναι ένα μαγικό θέαμα όλοι στέκονται στον ήλιο υπνωτισμένοι και σαν να κάνουν ηλιοθεραπεία και να ρουφάνε την ακτινιβολία με όλη τους τη δύναμη. Για όσες μέρες μπορεί να βρέχει ασταμάτητα και για όσα τραγούδια των Slowdive είναι βουτηγμένα στη νωπή μελαγχολία της Αγγλικής εξοχής, αξίζει μόνο και μόνο η προσμονή έστω και για τα λίγα λεπτά που μπορείς να χαζέψεις ένα κομματάκι καθαρού (και ξάστερου) ουρανού. 7)Atlas Sound- Autumn Intro Cascading Into University Courtyard Υπήρχε κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ στην Τρίπολη. Πριν φτιάξουν την Άρεως υπήρχε εκείνο το δρομάκι που περνούσε δίπλα από το πάρκο και εκείνο το δημοτικό που ποτέ δεν μπορώ να θυμηθώ αν ήταν το 7ο ή το 9ο που στη μέση είχε εκείνα τα δέντρα που το φθινόπωρο τα φύλλα τους κιτρίνιζαν και έπεφταν. Επειδή ήταν πάρα πολλά η υπηρεσία καθαριότητας του Δήμου δεν τα μάζευε και με τις πολλές βροχές και τα πατήματα σάπιζαν και γίνονταν μία ομοιόμορφη καφετιά μάζα- Ήταν μία από τις ελάχιστες ενδείξεις ότι οι εποχές ίσως και να δουλεύουν σωστά στην Τρίπολη και καμιά φορά όταν φύσαγε ο αέρας σήκωνε τα φύλλα και τα έκανε σβούρες γύρω γύρω. 8)Panda Bear- On The Farm Γύριζα σπίτι από το φροντιστήριο νωρίς το απόγευμα. Χιόνιζε συνέχεια χωρίς να το στρώνει και έκανε απίστευτο, τσουχτερό κρύο (Λογικό). Άκουγα στο i-pod το On The Farm. Η ικανότητα του Panda Bear να βρίσκει την ευτυχία στα πιο απλά και χαζά πράγματα (έναν αδέσποτο σκύλο, τη ζωή στη φάρμα, το μαγειρεμένο φαγητό όταν γύρναγε σπίτι) σχεδόν σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Για λίγο ξεχνάς το κρύο και απλώς απολαμβάνεις το χιόνι που πέφτει. 9)Mac De Marco- Blue Boy Άκουσα αυτό το δίσκο αφού τέλειωσα τις πανελλήνιες. Κοιμόμουν και ξύπναγα με αυτόν. Ήταν υπό μία έννοια το φαγητό μου. Τον ένιωθα λες και τον είχα ακούσει ήδη χιλιάδες άλλες φορές, λες και με είχε συνοδέψει στη μισή ζωή μου. Αποτυπώνει τέλεια την καλοκαιρινή βαρεμάρα και σχεδόν αβάσταχτη ησυχία που επικρατεί στην Τρίπολη τα μεσημέρια και τα βράδια του καλοκαιριού. Όταν όλοι ίσως και να έχουν φύγει για τα χωριά τους και τις παραλίες και νιώθεις ότι έστω και λίγες μέρες όλη η πόλη είναι δική σου. 10) Τρύπες - Δρόμος Ο Αγγελάκας ήταν το τελευταίο λάιβ που είδα στην Τρίπολη σε αυτό το περίεργο μεταβατικό στάδιο που δεν είσαι ούτε φοιτητής ούτε μαθητής και ο καιρός στην Τρίπολη δεν είναι ούτε καλοκαίρι ούτε φθινόπωρο. Μπήκαμε παράνομα με τον Αντρέα στο λάιβ όχι πηδώντας μάντρες αλλά παίρνοντας εισιτήρια από κάτι τύπους που έφευγαν. Στα λάιβ της Τρίπολης βλέπεις κόσμο που ίσως να μην είχες δει όλο το καλοκαίρι και για αυτό νιώθεις σαν να είσαι ανάμεσα σε μια μεγάλη οικογένεια που στη σπάει λίγο αλλά ό,τι και να κάνεις θα παραμείνει οικογένεια σου. Λίγο πιο μπροστά κάτι τύποι πίνουν ρακές από ένα τεράστιο γυάλινο μπουκάλι και χορεύουν σαν τρελοί ενώ μετά από κάθε τραγούδι ζητάνε να ακούσουν κάτι από τα παλιά πειράζουν τα μόνιτορ και ο Αγγελάκας τα παίρνει/ ένας μυστήριος τύπος με μαλλί ράστα κοπανιέται άγρια με τα μπιτάκια / ο περισσότερος από τον έτσι και αλλιώς λιγοστό κόσμο την κοπανάει γιατί ίσως την επόμενη να πρέπει να πάει στη δουλειά και γιατί δεν μπορεί να καταλάβει πως ακριβώς το μπουζούκι μπλέκει με τα άγρια ηλεκτρονικά κοψίματα. Όταν παίζει το "Σιγά μην κλάψω" υπάρχει μία έκσταση διάχυτη στην ατμόσφαιρα και όταν λίγο αργότερα κλείνει τραγουδώντας τον Δρόμο ξέρω πως όσες φορές και να έχω χτυπηθεί σε λάιβ υπάρχει κάτι πολύ πιο αγνό ανάμεσα στα με το ζόρι 300 άτομα που είμαστε από κάτω - όσο περίεργα και αν νιώθω απέναντι σε διάφορες πλευρές της καθημερινότητας στην Τρίπολη υπάρχει μια τελικά πολύ απλή απόλαυση στον πυρήνα της - στο πως σχεδόν όλοι έχουν ήδη ορίσει τις ζωές τους και ζουν ήρεμα βαρετά και ίσως ευτυχισμένα σαν να περπατάνε έναν σχεδόν ατέλειωτο δρόμο.
Hey, hey, hey. Γράφω αυτή τη λίστα για δεύτερη χρονιά (Εντάξει πέρσι είχε λίγο διαφορετική μορφή αλλά η ουσία μένει ίδια.) Δεν έχω αυταπάτες και δεν πιστεύω ότι είμαι pitchfork (αν και γιατί όχι σε ένα επόμενο στάδιο.) Αλλά πιστεύω ότι αν ακούσεις τα περίπου 40 (20 σε αυτό το πρώτο μέρος άλλα 20 στο επόμενο) τραγούδια που ακολουθούν σίγουρα θα βρεις κάποια που θα σου αρέσουν. Ίσως κάποιο να το λατρέψεις. Μπορεί τα περισσότερα να μην τα ακούσεις καν. Ίσως και κάποιο κάπου να το έχεις ξανακούσει.. Οκ Αυτά. Επίσης το να κάνεις λίστες δεν είναι καθόλου διασκεδαστικό. Εντάξει είναι αλλά όχι και τόσο όσο θα περίμενες. Ελπίζω να πέρασες καλά το '14. Εγώ χαίρομαι πρωτίστως που έβγαλα τη χρονιά ζωντανός αν και για την επόμενη δεν παίρνω όρκο. Χαίρομαι και για πολλά ακόμα πράγματα. Και μια λίστα με 20 και κάτι ακόμα από αυτά (όπως είπα και πιο πριν τα υπόλοιπα 20 θα ακολουθήσουν λίαν συντόμως) θα βρεις παρακάτω. Υπάρχουν φυσικά και πολλά πράγματα για τα οποία δεν χαίρομαι. Όπως το ότι αυτός ο κόσμος πάει απτό κακό στο χειρότερο με τους τρελο-ισλαμιστές και τους νεο-ναζί και τους ακροδεξιούς και τις μανάδες που τρελαίνονται και σκοτώνουν μόνες τους τα παιδιά τους καιαρσενικές φώκιες γαμάνε θυληκούς πιγκουίνους και μερικές φορές μετά τους τρώνε(ναι είναι τόσο τρελό που έχω αρχίσει να πιστεύω ότι πρωταγωνιστούμε όλοι μαζί σε κάποιο σουρεαλιστικό μυθιστόρημα) και ο Κιμ-Γιονγκ Ουν γονατίζει όλη τη Sony εξαιτίας μιας ταινίας του Seth Rogen (Οκ πώς θα σου ακουγόταν αυτό όταν ακόμα έπαιζε στο "Ο Ζακ και η Μίρι γυρίζουν πορνό"). Ο Φίλιπ Ντικ είχε πει : "Στο κέντρο ενός παράλογου σύμπαντος , που κυβερνιέται από έναν παράλογο Νου , στέκεται μόνος του ο λογικός άνθρωπος". Αλλά έχω αρχίσει να αμφιβάλλω για το πόσο λογικοί είμαστε τελικά. Επίσης μου την έσπασε που φέτος δεν κατάφερα να ακούσω καθόλου ηλεκτρονική μουσική. Προσπάθησα να ακούσω το νέο δίσκο του Andy Stott αλλά αυτό το πράγμα είναι τόσο επίπεδο που μόνο ως ηχητική ταπετσαρία μπορώ να το εκλάβω. Ούτε ένα σοβαρό μπιτ, μια μπασογραμμή οτιδήποτε. Ούτε χιπ-χοπ άκουσα . Άκουσα λίγο ντεθ- ντροουν μέταλ αλλά με έφερε τόσο κοντά στην σκέψη της αυτοκτονίας που εγκατέλειψα μόνος μου. Οκ πολλά είπα πάλι. Long live Spotify. (Τα τραγούδια είναι με τυχαία σειρά με εξαίρεση το #1. Περισσότερο τα έβαλα σε μια σειρά ώστε να μπορείς να τα ακούσεις σαν μια ενιαία Playlist.) Ξεκινάμε: 1)Amen Dunes - Love
Mε ευκολία ο ΔΙΣΚΟΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ για εμένα. Θα ευλογήσω και λίγο τα μούσια μου λέγοντας ότι τον τύπο τον είχα ανακαλύψει από τον προηγούμενο δίσκο του το μακρινό '11 όταν ακόμα έπαιζε ψυχεδελικό ροκ κρεβατοκάμαρας με γερές δόσεις VU παράνοιας και σκοτεινές ψυχεδελο-φολκ ατμόσφαιρες συνοδευόμενες από απίστευτα καβλωμένους στίχους (το παραδέχεται και ο ίδιος) όπως "Eager girls in my den. They're high and they're bright". Αλλά το θρίαμβο του φετινού "Love" σε καμία περίπτωση δεν τον περίμενα. Ηχογραφώντας σε κανονικό στούντιο για πρώτη φορά, με διάφορους φίλους μουσικούς να βοηθάνε (μέχρι και μέλη των godspeed you ! black emperor) ο τύπος κάνει επίδειξη (συνθετικής και στιχουργικής) δύναμης. Από τις επικών διαστάσεων τρεις (!) συγχορδίες του Lonely Richard, στη καθηλωτική στιγμή που κυριολεκτικά βρυχάται "Oh, I could love you" στο "Splits are Parted" με τέτοια αυτοπεποίθηση που δε διανοείσαι καν να προσπαθήσεις να τον συνοδεύσεις κάνοντας δεύτερα φωνητικά από το σαλόνι σου και από εκεί στη μυστηριώδη, μπολιασμένη με λάτιν ρυθμούς ερωτική πρόσκληση του "Lilac in Hand" (hesitation - hesitation), έπειτα στο mellow ψυχεδελισμό του "Rocket flare" που ακούγεται σαν μία εκδοχή των θρυλικών dream-pop-αδων galaxie 500 αν έπαιρναν ηρεμιστικά για να γράψουν τραγούδια. Είναι όμως η τριάδα των τραγουδιών που κλείνει τον δίσκο όπου πραγματικά σε στέλνει. Ξεκινώντας με την υποβλητική- υπνωτική (τσέκαρε το θυμιατό και το φλάουτο στο τέλος) ατμόσφαιρα του Green Eyes όπου η θολούρα δίνει σιγά σιγά τη θέση της στο εκθαμβωτικό φως της αγάπης (In the ocean no emotion- it's the sound of devotion), συνεχίζοντας με την θορυβώδη έκρηξη του "I can't dig it" όπου πραγματικά θαυμάζεις για χιλιοστή φορά τον τρόπο που ελέγχει τη φωνή του ακόμα και μέσα σε όλο αυτό το ηχητικό χάος και μάλιστα μέσω αυτής του επιβάλλει μία κάποια τάξη. Το καλύτερο έρχεται στο τέλος: το ομώνυμο τραγούδι 8 λεπτά μελωδικών πιανισμών, αφαιρετικών ατμόσφαιρων, ασυνήθιστων ρυθμών και σπάνιας αυτοσυγκέντρωσης. Πάνω σε αυτό το ψηφιδωτό ήχων απλώνει τη φωνή του ο Αmen Dunes αυτή τη φορά περισσότερο σαν πληγωμένος λύκος που γυρνάει με κατεβασμένη την ουρά και πίσω στην αγέλη του. Σκόρπιοι στίχοι, μια σχέση που διαλύεται, περίεργα όνειρα και ένα breakdown όπου πραγματικά νιώθεις ότι είναι δίπλα σου και σκίζει την καρδιά του αποκαλύπτοντας όλα τα εσώψυχα του. Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες για το "Love". O Amen Dunes έχει ρουφήξει κάθε δυνατή επιρροή : Ποίηση (είχε πει σε συνέντευξη ότι είχε κάνει lsd στο κολλέγιο διαβάζοντας συμβολική ποίηση) τζαζ αυτοσχεδιασμούς, το βάναυσο πρώιμο πανκ των VU, την μελωδική ευφυΐα του Brian Wilson και του Syd Barett, ταμπλέτες LSD και κάθε άλλου είδους παραισθησιογόνου, τη νωχελικότητα της dream pop και κάτω από τον χαρακτηριστικό ήχο της φωνής του τους έχει δώσει μία δική του ταυτότητα, Το καλλιτεχνικό όραμα του Amen Dunes είναι πεντακάθαρο και για καλή μας τύχη υποδειγματικά υλοποιημένο. Και είναι θαυμάσιο.
2)Real Estate - April's Song Θυμάμαι κάπου κοντά στο Μάρτιο το P4k να παραδίδει μαθήματα μυθοπλασίας κάνοντας κριτική στο φετινό δίσκο των Real Estate - και τι δεν είπε για ενηλικίωση, για πόλεις που αφήνεις πίσω σου , για το χρόνο που δεν μπορείς πια να διαθέσεις για όλα αυτά που θα ήθελες , για τις ευθύνοφοβία που σε καταλαμβάνει λίγο πριν τα 30 (οκ δεν ξέρω. έτσι λένε τουλάχιστον). Μέχρι και με τους Arcade Fire τους σύγκρινε λίγο αργότερα σε μία best of λίστα (wtf). Mόνο που ξέχασε να αναφέρει κάτι. Ότι το "Atlas" είναι ένας αφόρητα βαρετός δίσκος.Υπήρχαν σημεία που πραγματικά έπιασα το εαυτό μου να χασμουριέται. Υπάρχουν τραγούδια τόσο κιτς (όπως το The Bend) που μόνο ως αποτυχημένη προσπάθεια για soundtrack κάποιας χαμένης 80's κομεντί μπορώ να τα εκλάβω. Μέσα σε όλον αυτόν τον (πρέπει να παραδεχτώ) εύηχο και ενίοτε απολαυστικό αλλά αφόρητα βαρετό αχταρμά υπάρχει ένα τραγούδι που πραγματικά λάμπει. Το τραγούδι της Έιπριλ. ή του Απρίλη. Γεμάτο με αυτές τις οργασμικές σιροπιαστές κιθάρες βγαλμένες από τα 80's και βουτηγμένες στο phaser και απλό αλλά αποτελεσματικό percussion. Μην μου πεις ότι δε χαμογελάς όταν το ακούς.
3)Μac De Marco - Salad Days Οκ ο τύπος είναι οριακά γελοίος. Αλλά γαμώ το κερατό μου αν δεν είναι και ο πρώτος indie κάφρος.Μέσα στο '14 έκανε τα πάντα. Από το να επιδείξει τους όρχεις του σε ένα βιντεο-κλιπ (χμ δε θα δώσω λινκ) μέχρι να συλληφθεί από την αστυνομία την ώρα που έπαιζε λάιβ να αφήσει μουστάκι και να προβάλλει αυτό το αβυσσαλέο όσο και η ψυχοσύνθεση του σύγχρονου χίπστερ κενό ανάμεσα στα μπροστινά δόντια του με κάθε ευκαιρία. Αααα επίσης έβγαλε και ένα δίσκο. Ο οποίος είναι ακόμα πιο στρωτός από τον προηγούμενο του (Ναι και όμως γίνεται). Όλα ακούγονται σαν να έχουν περαστεί με λούστρο στην παραγωγή. Kιθάρες βγαλμένες από jingles αραχτά φωνητικά και που και που κανένα πλήκτρο για να σπάμε τη μονοτονία. Μέσα σε όλα αυτά ο Mac όμως παραδίδει μαθήματα στιχουργικής (καλά μη φανταστείς και ποίηση αλλά έχει μια αφοπλιστική ειλικρίνεια και μπορεί να γράφει τραγούδια για την ενηλικίωση χωρίς να καταφεύγει στην κλάψα και τα κλισέ), Πραγματικά. ένας τύπος που πριν 1 χρόνο έγραφε τραγούδια υμνώντας μάρκες τσιγάρων. Και αυτός τώρα γράφει για την ενηλικίωση ακόμα και για το πως όλοι σε πιέζουν να χωρέσεις στις νόρμες και στα πρότυπα που έχουν στο μυαλό τους. Άλλοτε συνομιλεί με τον ευτό του και άλλοτε σου μιλάει στο β' ενικό σαν να λέει "Ναι σε σένα μιλάω. Άκουσε με λίγο". "Rolling through life, to roll over and die", "Honey, that's the way life goes. No use acting so tough. Calm down sweetheart, grow up", "You're no better off living your life, than dreaming at night " (Oκ , εδώ μας τη λέει όλων των επίδοξων τραγουδοποιών λίγο) , " Watching my life passing right in front of my eyes/ Hell of a story or is it boring?" "Spend some time away gettin ready for the day you're born again spend some time alone understand that when you'll leave here you 'll be amongst the better men". A και δύο ερωτικές μπαλάντες. Οκ ο τύπος γράφει ερωτικά τραγούδια για λιώσιμο. Αυτό το "Let My Baby Stay". Πως στο διάολο το κάνει τόσο καλό. (Η επιλογή του τραγουδιού είναι ενδεικτική. όλος ο δίσκος είναι πολύ καλός και πιστεύω ότι αν τον ακούσεις θα έχεις δικό σου αγαπημένο μετά)
4)La Sera- Hour of the Dawn Αφού οι Vivian Girls διαλύθηκαν οι Cassie Ramone πήρε τα βουνά, τον άριελ πινκ , μια κιθάρα και ένα κασετόφωνο παραμάσχαλα και ηχογράφησε ένα δίσκο στον οποίον το μόνο το οποίο μπορείς να εκτιμήσεις είναι ότι σε βασανίζει με το νιαούρισμα και το επιεικώς μέτριο παίξιμο της κιθάρας για λιγότερο από μισή ώρα και ότι συγκαταλέγεται στα πιο αποτυχημένα ηχογραφημένα κλαψιαρίσματα που έχω ακούσει ever. Η La Sera από την άλλη μπήκε στο στούντιο και έγραψε ένα ωραιότατο γκαραζ-θορυβώδη ποπ δίσκο με αρκετά γλυκανάλατα φωνητικά από αυτά για τα οποία τρελαίνονται όσοι πίνουν νερό στο όνομα των riot grrrrrls αλλά και αρκετά γκάζια και φαζαρισμένες κιθάρες για να μην πουν γκει και εμάς τους υπολοίπους. (Ναι στο "Losing to the Dark" που ανοίγει το δίσκο η μία κιθάρα σολάρει ασταμάτητα από την αρχή μέχρι το τέλος συμπεριλαμβανομένων των ρεφρέν). Και οκ όλος ο δίσκος είναι πολύ εντάξει. Νομίζω ότι αν ζούσες στο LA θα ήθελες τη La Sera για κολλητή σου, για να πηγαίνετε μαζί στις παραλίες και να πίνετε μπύρες κάτω από τους φοίνικες. Το ομώνυμο τραγούδι είναι αποχαιρετισμός στο καλοκαίρι αλλά γιατί όχι και σε μια εποχή αθωότητας? Διαθέτει ένα ωραιότατο σόλο προς το τέλος έτσι για να μπει και μια νότα classic rock στο γλυκό. Είναι πολύ καλύτερη από τις στερημένες τις Ex Hex οι οποίες μπήκαν και στο top 50 του p4k και θα έρθουν και στην Ελλάδα. (δεν παίρνω όρκο μέχρι τότε μπορεί να αναθεωρήσω και να πάω να τις δω) (Eρώτηση : Αυτή στη μπλούζα της La Sera είναι η Κοντσίτα ? ! ? ! )
5)Peach Keli Pop- Mindrider / Surfin' Every Day Ok , φαντάσου μια γιαπωνέζα η οποία δεν πολυέχει επαφή με τον έξω κόσμο, την έχει ακούσει με το γκαράζ ροκ των Thee Oh Sees , το σερφ ροκ του '50, κατεβάζει lsd και ηχογραφεί μονοκοπανιά εθιστική σε βαθμό παράνοιας θορυβώδη ποπ συνοδεία χαλασμένων παιδικών οργάνων , βάζοντας την πωρωμένη με τα μάνγκα φίλη της να τραγουδάει τα φωνητικά μέσω από το τηλέφωνο της παριστάνοντας ότι είναι ο αγαπημένος της άνιμε χαρακτήρας. Το τελικό αποτέλεσμα είναι τόσο κολασμένα καλό που άπαξ και ακούσεις μία δεν υπάρχει επιστροφή. Το ρίσκο είναι δικό σου. (Και μια απορία :Γιατί όποτε τις ακούω μου έρχεται η Βανδή στο μυαλό???)
6)White Fence- Like That O White Fence φέτος ηχογράφησε για πρώτη φορά σε στούντιο. Οκ δεν τρελάθηκα με το αποτέλεσμα οφείλω να ομολογήσω. Ίσως γιατί ακόμα δεν έχω αποδεχτεί ότι ποτέ δε θα μπορέσει να ξεπεράσει τη διαστρεβλωμένη καλειδοσκοπική και λίαν σπιτική ψυχεδελο-ποπ του Family Perfume. Και επίσης δεν θεωρώ ότι το να γράφει γκαράζ ροκ είναι το φόρτε του. Το "Like That" ωστόσο μπαίνει με ευκολία στα καλύτερα σινγκλάκια που άκουσα φέτος. Και έχει όλα τα φόντα να γίνει το τραγούδι σήμα κατατεθέν του. Ρίξε λίγο Ty Segall, λίγο Kinks και μπόλικο από το χαρακτηριστικό καλειδοσκοπικό και ολίγον τι αποστασιοποιημένο και druggy υφάκι του στο τσουκάλι και voila.... 5 φλεβάρη στα Αν και μόνο και δεν τον τιμήσει η "νεο-ψυχεδελική σκηνή της Αθήνας".
7)Meatbodies- Mountain Παραμένοντας στην Δυτική Ακτή και στην περιοχή του SF νομίζω ότι οι Meatbodies έδωσαν τον αγαπημένο μου γκαράζ δίσκο της χρονιάς. Ανήκουν και αυτoί στην συνομοταξία του Segall καθώς ο ιδρυτής τους ο Chad (επώνυμο δεν μου έρχεται τώρα) παίζει κιθάρα ή μπάσο με τον Segall στους Fuzz. Το γκαραζ ροκ των Meatbodies είναι πιο γρήγορο (όχι πάντα) από του Σιγκάλ, κρυφοκοιτάει προς hardcore punk μεριά έχει επικούς τοίχους απο φαζ που θα ζήλευε μέχρι και stoner rock γκρουπάκι ενώ στα φωνητικά κλέβει κάμποσες ιδέες από τους Thee Oh Sees. Το Μountain είναι τόσο τέλειο που θες να το γλείψεις. να κοπανηθείς, να βρίσεις, να παίξεις και εσύ με την μπάντα σου κάπως έτσι (καλύτερα μην το δοκιμάσεις) και στο τέλος απλώς να ουρλιάξεις και εσύ "Climbin up the behemoth.. Oooooooooohh). Α και η κλιμάκωση είναι απλά Ο-Ρ-Γ-Α-Σ-Μ-Ι-Κ-Η. Ο John Dywer είμαι σίγουρος πως είναι περήφανος (κάπου εκεί στο LA που κατοικοεδρεύει ακόμη).
8)King Gizzard and The Lizard Wizard- Slow Jam I Είναι από την Αυστραλία. Έχουν δύο ντράμμερ και έναν τύπο που παίζει απο φυσαρμόνικα μέχρι σιτάρ. Έχουν αυτό το εντελώς γελοίο όνομα που πραγματικά είναι από τα ονόματα συγκροτημάτων που βγαίνουν μόνο όταν η μπάντα καταβάλλει συνειδητή προσπάθεια να βγάλει ένα ό,τι να'ναι όνομα. Πέρσι κυκλοφόρησαν ένα από τα καλύτερα ψυχεδελικά- γκαράζ- χαμένα κάπου εκεί έξω τραγούδια που δυστυχώς δεν άκουσα όσο νωρίς έπρεπε. Είναι όλοι τόσο όμορφοι (μιλάω αντικειμενικά) που θα μπορούσαν να ποζάρουν ως μοντέλα στις καμπάνιες των H&M (αλίμονο αν δεν ήταν και χίπστερ). Τους αποκαλούν Thee Oh Sees της Αυστραλίας. Ο 2ος (!) δίσκος τους για το 2014 ανοίγει με μια τετράδα τραγουδιών των οποίων οι συγκοπτόμενοι, μανιακοί ρυθμοί δικαιολογούν απόλυτα το χαρακτηρισμό αυτό , τα συγκρατημένα φωνητικά όμως παραπέμπουν σε λιγότερο γκαράζ ατμόσφαιρες (Προσωπικά μου φέρνουν λίγο σε Woods). Οι κιθάρες ξεπετάνε το ένα ψυχεδελικό hook μετά το άλλο, περίεργοι ήχοι ακαθόριστης προέλευσης (μπουρμπουλήθρες , λέιζερ, πνευστά) πηγαινοέρχονται στο υπόβαθρο. Κανονικό mind fuck δηλαδή. Kαι οταν λίγο αργότερα συγκεντρώνονται και γράφουν ένα ολόσωστο ψυχεδελικό ποπ (και με funky κιθάρες!) τραγούδι με αρχή μέση τέλος και ρεφρέν το κάνουν τόσο καλά που θες να κάνεις hi-five με όλο το γκρουπ (και τους 7). όχι ειλικρινά τώρα αυτός ο δίσκος είναι τόσο τέλειος που : Α) Θες να τον κατεβάσεις όλο κάτω λες και είναι χαπάκι, ξανά και ξανά και ξανά. Β)Δεν λυπάσαι τα σχεδόν 25 ευρω που θα δώσεις για να τον πάρεις σε βινύλιο.
9)The Black Lips- Justice After All Βρε καλώς τα παιδιά. Ακόμα κλαίω όσο θυμάμαι την εμφάνιση τους φέτος στο Plissken (Οκ, εντάξει υπερβάλλω λίγο.) Η αλήθεια είναι ότι ο δίσκος δεν είναι και ο καλύτερος τους (Η υπερβολικά στρωμένη παραγωγή δεν βοηθάει) αλλά έχει μερικά εξαιρετικά κολλητικά τραγουδάκια και στο κάτω κάτω τι άλλο ζητάει κάποιος από τους Black Lips? To Justice After All τους βρίσκει να πλησιάζουν (όπως και σε πολλά άλλα τραγούδια του δίσκου) έναν πιο κλασσικο-ροκάδικο ήχο - Rolling Stones anyone? αλλά και να αγκαλιάζουν την Αμερικάνικη Μουσική Παράδοση - πιστεύω ότι δεν είμαι ο μόνος που μπορεί να φανταστεί το συγκεκριμένο τραγούδι να παίζεται με ακουστικές κιθάρες και μπάντζο σε κάποιο υπαίθριο αμερικάνικο φεστιβάλ, από αυτά που μαζεύονται οι "βλάχοι" της Αμερικής.
10)Acid Baby Jesus - Diogenes Περίμενα για αυτό το δίσκο σχεδόν δύο χρόνια. Με μόνη συντροφιά τις λιγοστές θολές αναμνήσεις από εκείνο το θρυλικό πλέον λάιβ στο Αν, όταν άνοιξαν τη συναυλία του Segall και τα βίντεο στο You-tube από την τελευταία Αμερικάνικη περιοδεία τους. Πέρσι το καλοκαίρι τους είδα να παίζουν ως Άγρια Φύση σε έναν από τα πιο καμμένα λάιβ που έχω παρευρεθεί ποτέ. Όταν άκουσα το "Selected Recordings" πρώτη φορά απογοητεύτηκα λιγάκι - κυρίως επειδή με εξαίρεση το Vegetable και το Who's First σκεφτόμουν ότι τα περισσότερα τραγούδια ήταν... πολύ χαλαρά. Γρήγορα αναθεώρησα. Εδώ δε θα ακούσεις garage rock. Αυτό που θα ακούσεις είναι ψυχεδελικό ή ίσως και πειραματικό ροκ που φλερτάρει ανοιχτά με τους VU μέσω των δαιμονισμένων περασμάτων-μαστιγωμάτων στην κιθάρα (όπως συμβαίνει και στο Διογένη), την εμμονοληπτική ρυθμολογία σε βαθμό επιλιπτικής κρίσης, το ρεμπέτικο (άκου το σόλο στο στοιχειωμένο και επιβλητικό Ayahuasca Blues ), τα soundtracks των vintage thriller (αυτό το όργανο...) αλλά ταυτόχρονα και την ανέμελη φολκ του '60. Aν μπορούμε να μιλήσουμε με αυτούς τους όρους για την ιδιαίτερα περιορισμένη σκηνή της Αθήνας, οι ABJ πήραν ένα ρίσκο και πέτυχαν απολύτως. Και όσοι δεν ικανοποιήθηκαν ας μείνουν να ακούν το Android Robot στο repeat.
11)Chinese Basement - Ηχώ O δίσκος των chinese basement δεν ανταποκρίνεται σε καμία περίπτωση στη δύναμη των λαιβ εμφανίσεων τους. Μιλάμε για ένα απίστευτο λαιβ συγκρότημα που πραγματικά πρέπει να δεις έστω και μια φορά στη ζωή σου έτσι για την εμπειρία και για να καταλάβεις πως κάτι τόσο γαμάτο μπορεί να καλλιεργείται σιγά σιγά με τον καιρό στο διπλανό υπόγειο από το σπίτι σου. Τώρα που βγάλαμε αυτό από τη μέση είναι εύκολο να βρούμε τι φταίει : Η παραγωγή. Αυτή η υπερβολικά λουστραρισμένη παραγωγή. Οι Chinese Basement παίζουν κατά βάση πανκ μουσική. Με τα ντιστόρσιον, τα βαριά μπάσα και τα καταιγιστικά ντρας και τα όλα τους. Αυτό που ακούς στο δίσκο ακούγεται σαν καλοκουρδισμένα, καλογυαλισμένα ρομποτάκια να πήραν τη θέση τους. Όλα είναι παιγμένα σωστά αλλά για κάποιο λόγο όλα ακούγονται λιγάκι λάθος. Ακόμα και τα φωνητικά που διατηρούν τη μανιακή δυναμική τους στο δίσκο ακούγονται λες και μπερδεύτηκαν και ήταν να μπουν σε άλλο δίσκο - μιξαρισμένα ώστε να καλύπτουν όλο τη μουσική λες και ακούς το επόμενο επίδoξο pop χιτ. Αλλά τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα. Σταθερά οι ελληνικοί δίσκοι πάσχουν στο θέμα της παραγωγής. Παρόλα αυτά οι Chinese Basment σώζουν την παρτίδα επειδή τα τραγούδια τους έχουν αναγνωρισμένη αξία χάρις στο λάιβ τους- και ειδικότερα οι πιο συγκεντρωμένες και ενδοσκοπικές στιγμές τους όπως η "Ηχώ", "Η περιοχή του πράσινου σπιτιού" και το "Βελούδο" είναι που ξεχωρίζουν στο δίσκο.
12)Viet Cong - Select your Drone Πριν από μερικά χρόνια υπήρχε μια απίστευτη μπάντα από τον Καναδά οι Women. Τα μέλη της μπάντας ήταν τα δύο αδέρφια Flegel, ο κιθαρίστας Reimer και ο ντράμμερ Michael Wallace.(Ναι ήταν όλοι άντρες και δεν ξέρω από που προέρχεται το όνομα της μπάντας). Αφού κυκλοφόρησαν έναν από τους καλύτερους κιθαριστικούς δίσκους όλων των εποχών ( Public Strain) διαλύθηκαν εν μέσω τσακωμών πάνω στη σκηνή (Γυναικοκαβγάς ένα πράγμα). Δύο χρόνια αργότερα ο Reimer πέθανε στον ύπνο του (Το θυμάμαι γιατί ήταν το ίδιο βράδυ που πέθανε και η γιαγιά μου.) Οι Viet Cong είναι οι πνευματικοί απόγονοι των Women - ο ένας εκ των δύο Flegel παίζει και εδώ , όπως και ο Wallace. Kαι ενώ τα τραγούδια των women ήταν σκοτεινά, μυστηριώδη, γεμάτα με αναφορές στην παράνοια, στο θάνατο και στη λαγνεία και μερικές φορές βίαια και θορυβώδη αλλά πάντα βαθιά προσωπικά τα τραγούδια των Viet cong είναι πιο αποστασιοποιημένα αλλά και πολύ περισσότερα διασκεδαστικά / Η αλήθεια είναι ότι το Public Strain δεν είναι ο δίσκος που ακούς για να σου φτιάξει τη διάθεση. Oι Viet Cong αγκαλιάζουν όλη την post-punk παράδοση - Τους μανιακούς punk-funk ρυθμούς των Talking Heads , το σκοτεινό μεγαλείο των Joy Division, τις εγκεφαλικές κιθάρες των Television, ακόμα και την ερωτικότητα των The Smiths. Προσθέτουν και μία πρέζα βίνταζ-ποπ όπως έκαναν και οι Women αλλά τα αποτελέσματα είναι μάλλον τα πιο αδύναμα κομμάτια του δίσκου (Oxygen Feed, Static Wall) καθώς και μερικά σκοτεινά σύνθια, βγαλμένα απευθείας από τη goth βίβλο. Διασκορπίζουν όλες αυτές τις επιρροές στα 7 τραγούδια του δίσκου για να τις συγκεντρώσουν όλες μαζί τελικά στο Select Your Drone που κλείνει το δίσκο - μυστηριακή jangle ποπ που μοιάζει σαν να ξεπροβάλλει από την ομίχλη, αυστηρά ελεγχόμενα φωνητικά, βίαιο, θορυβώδες, βιομηχανικό ξέσπασμα στο τέλος.Αρχές του '15 κυκλοφορούν το επίσημο ντεμπούτο τους. Οι τύποι θα κάνουν σπουδαία πράγματα. Αρκεί να μην πιαστούν και αυτοί μαλλί με μαλλί σαν τους The Women.
13)Soft Walls- Won't Remember My Name Θα αφήσω το δελτίο τύπου να μιλήσει για αυτό το δίσκο (Aντιγράφω αυτούσια) :While his debut was constructed ‘as-it-happened’ and recorded directly into his computer, “No Time”s deliberate songcraft proves just how far he’s come as a tunesmith, seamlessly aligning his pop smarts with avant-leaning psychedelic drones and a propulsive, rhythmic drive. Dreamy guitar ragas like the opening track “Won’t Remember My Name” ebb and flow seamlessly into motorik head-boppers like “Never Come Back Again” and “All The Same”, whilst pop tunes “Guided Through” and “No Time” shimmer enticingly through a foggy haze. Οκ, υπήρχε περίπτωση να μην μου αρέσει αυτό το πράγμα? Ειλικρινά τώρα. Κάποιος έκατσε και έγραψε το δίσκο που ήθελα πάντα να γράψω ή τουλάχιστον τον περιέγραψε ακριβώς με τις λέξεις που θα τον περιέγραφα και εγώ, . Οκ το δεύτερο μισό χωλαίνει λίγο η αλήθεια είναι αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε και όλα σε αυτή τη ζωή. Εξαιρετικό και το τευτονικό, ημι-ηλεκτρονικό kraut του "Never Come Back Again". Γενικά η εναρκτήρια τριάδα τραγουδιών είναι όλα τα λεφτά, Τσέκαρέ το.
14)Alvvays - Next Of Kin Πέρσι το RYM (rateyourmusic- μια πλατφόρμα που φτιάχνεις λογαριασμό και αξιολογείς δίσκους / φαντάσου κάτι σαν facebook για μουσικούς nerd-ουλες) είχε πάθει παροξυσμό με αυτόν το δίσκο- δεν είναι και λίγο να βλέπεις ένα δίσκο από ανεξάρτητη indie μπάντα (τις οποίες κατά κανόνα η πλειοψηφία χρηστών του rym μισεί) να βρίσκεται στους 100 καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Οκ είπα υπερβολή είναι ας τους προσπεράσουμε. όταν όμως φέτος τους τσίμπησε η Polyvinyl και τους έκανε reissue κάπου εκεί γύρω στον Ιούλιο , και έπειτα το Δεκέμβριο κατέληξαν τελικά σε πάρα πολλές λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς (Πάρτα Γιάννη). Οι Allvays λοιπόν μπορεί να είναι και οι τελευταίοι των Μοικανών - παίζουν indie rock και όταν λέω indie rock εννοώ 100% indie rock σαν αυτό με το οποίο μεγάλωσαν γενιές και γενιές οι Pavement και οι Built to Spill - οι κιθάρες κάνουν όλη τη δουλειά, τα ντραμς και το μπάσο κρατάνε έναν τυπικό ρυθμό που και που θα ακούσεις και μερικά πλήκτρα στο βάθος (οκ μερικές φορές βγαίνουν και στο προσκήνιο) για ακόμα περισσότερη μελωδία (και για να χωρέσει και ένας ακόμη φίλος στη μπάντα). Η τραγουδίστρια τους στους στίχους βγάζει όλα τα απωθημένα της - για τον τύπο που ποτέ δεν την κοιτάει στο μετρό, για το πόσο ντροπαλή είναι, για το πόσο θέλει να παντρευτεί το φίλο της αν και αυτός δεν πολυψήνεται, για τις ερωτικές τις επαφές και όλα τα σχετικά. Το τελικό αποτέλεσμα κινείται κάπου ανάμεσα στον πρώτο δίσκο των Best Coast , το lo-fi shoegaze των Ringo Deathstarr και τις synth-pop μελωδίες των Blouse. Τηρουμένων των αναλογιών ίσως οι Alvvays να είναι και η αγαπημένη μου μπάντα της φετινή χρονιάς - ο δίσκος τους είναι ευαίσθητος χωρίς να καταλήγει γελοίος, είναι αστείος, σου φτιάχνει τη διάθεση, έχει απλές αλλά αποτελεσματικές μελωδίες που σου καρφώνονται στο μυαλό (πραγματικά έγινε μάχη μέσα στο κεφάλι μου μέχρι να αποφασίσω ποιο από τα 9 τραγούδια του δίσκου θα κέρδιζε μια θέση στη λίστα). Και μέσα σε δέκα μέρες έχω ακούσει αυτό το δίσκο πάνω από 20 φορές. Και κάθε φορά είναι τόσο καλή όσο και η προηγούμενη. Ερωτεύσου λοιπόν τους Alvvays ελεύθερα.
15)Twin Peaks - Making Breakfast Τα δυόμιση πιο feelgood λεπτά της φετινής χρονιάς. Power-pop βγαλμένη απευθείας από τα σχολικά βιβία της Αμερικής - ένας ύμνος στο πόσο γαμάτο είναι το πρωινό (!!!). Τίμια μπάντα οι Twin Peaks δεν ψωνίζονται και ξέρουν ότι αυτό που παίζουν το έχουν κάνει εκατοντάδες άλλα κολλεγιακά γκρουπ πριν από αυτούς, αυτό ωστόσο δεν τους εμποδίζει από το να επαναλάβουν τα κατορθώματα των προηγούμενων τους με αφοπλιστική ευκολία. Μάλιστα στην κεφάτη power-pop τους ρίχνουν και μία πρέζα κωλοπαιδισμού- ψυχεδέλειας αλά Black Lips και το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα τεράστιο FU στη μούρη όλων αυτών που επιμένουν ότι πρέπει να μεγαλώσεις. Για αυτό παιδιά μου να τρώτε το πρωινό σας. όπως και το λαχανικό σας κάθε μέρα. Κάνει καλό. ( Τα Mirror of Time και Flavor είναι εξίσου γαμάτα. Το Telephone είναι επίσης με ευκολία στα πιο αξιομνημόνευτα single της χρονιάς.)
16)Hookworms - On Leaving Λονδρέζικη ψυχεδέλεια? Bring it on baby. Ξεχψρίζουν καταρχάς απλώς και μόνο επειδή ο τύπος που τραγουδάει έχει κάνει πολλές αξιόλογες παραγωγές σε δίσκους άλλων Εγγλέζικων συγκροτημάτων τα τελευταία χρόνια ( όπως η Johanna Gruesome αν θυμάσαι από πέρσι αλλά και ο Soft Walls που συνάντησες παραπάνω). Η παραγωγή του δίσκου των Hookworms είναι λοιπόν αψεγάδιαστη (αλίμονο αν δεν ήταν) με το κάθε όργανο να έχει δικό του ξεκάθαρο χώρο στο μιξάρισμα και τη φωνή άλλοτε να πλανάται πάνω από το τελικό αποτέλεσμα και να ακούγεται κάπως σαν τον Syd Barrett αν είχε εκτεθεί στο laughing gas του Σκιάχτρου από τον Batman (αλλοπρόσαλα αγορίστικη) και άλλοτε να μετατρέπεται σε ρομποτικά μουρμουρητά που γίνονται ένα με το υπόβαθρο. Τελικά νομίζω όμως ότι αυτό που θα σε κερδίσει στο συγκεκριμένο κομμάτι είναι περισσότερο το οργανικό παρά το φωνητικό κομμάτι - με κεντρικό άξονα τον kraut παλμό της rhythm section και μια υπνωτική μελωδία στο όργανο το συγκρότημα το οδηγεί σε διαδοχικές κλιμακώσεις και breakdown χωρίς όμως τίποτα να ακούγεται αυστηρά προγραμματισμένο ή προσκολλημένο στη Γη - αντίθετα το συγκρότημα συνεχώς απειλεί να απογειωθεί με κατεύθυνση το εξώτερο διάστημα και να μην επιστρέψει ποτέ. Κάτι που τελικά γίνεται στο Beginners μερικά τραγούδια παρακάτω στο δίσκο.
17) Cult of Dom Keller- Plague of All Βαριά και ασήκωτη ψυχεδέλεια στα χνάρια των Black Angels αλλά με ακόμη αγριότερες διαθέσεις - οι τύποι εδώ δεν νοιάζονται να κρατήσουν τα προσχήματα αλλά ορμάνε με τα μούτρα στο τζαμάρισμα και του δίνουν και καταλαβαίνει. Αν δεν ήταν και αυτή η ακατανόητη παραγωγή- με τις εντάσεις να ανεβοκατεβαίνουν τυχαία ανά διαστήματα και τον ήχο να μοιάζει σαν ο δίσκος να παίζει από το διπλανό δωμάτιο (συμβουλή! άκουσε με τα ηχεία όσο πιο τέρμα γίνεται) τότε θα μιλάγαμε για πραγματική αποκάλυψη. Υποθέτω ότι αν υπάρχει ένα τραγούδι σε αυτή τη λίστα που πρέπει να ακούσεις οπωσδήποτε έχοντας κάνει ναρκωτικά τότε είναι αυτό.
18)Vacant Lots- Mad Mary Jones Θυμάμαι όταν ήμουν ιδιαίτερα ενεργό μέλος στο RYM (άντε πάλι) μίλαγα πολύ συχνά μέσω της υπηρεσίας μηνυμάτων που πρόσφερε το σάιτ με μία εξηντάρα Αμερικανίδα που έμενε στο New Mexico. Η τύπισσα ήταν απλά σουρεαλιστική μορφή- είχε βρεθεί στον πόλεμο του Βιετναμ ως νοσοκόμα, ήταν παράλληλα χίπισσα , είχε ζήσει σε πολλές από τις μεγάλες πόλεις της Αμερικής, είχε γράψει βιβλία για τον Bob Dylan και τους Galaxie 500 (με τους 2ους ήταν και κολλητή, όπως και με τον Sonic Boom που έπαιζε στους Spacemen 3), λάτρευε τη φούντα και γενικά ήταν από τα πιο αλλοπρόσαλλα άτομα που έχω συνομιλήσει ποτέ (έστω και μέσω διαδικτύου). Θυμάμαι ότι μου ανέφερε πάρα πολύ συχνά ένα συγκρότημα με το οποίο είχε πολύ στενές φιλικές σχέσεις - ήταν τότε ακόμη ένα πολύ νέο συγκρότημα και μάλιστα ο ένας από τους δύο επειδή ήταν μόλις 18 δεν μπορούσε καν να μπαίνει σε πολλά από τα venues στα οποία έκαναν περιοδεία. Κατά καιρούς μου έστελνε κάποια τραγούδια τους που ήταν στο you-tube αλλά το μεγάλο μέρος της δισκογραφίας τους παρέμενε... χαμένο κάπου εκεί έξω. Μου έγραφε συνέχεια πόσο πολύ της άρεσαν και ότι τους είδε λαιβ προχθες και ότι μετά έμειναν σπίτι της κλπ κλπ. Για πολύ καιρό τους είχα ξεχάσει και μερικές φορές αναρωτιόμουνα μήπως με δούλευε και όλας και δεν υπήρχανε καθόλου μέχρι που μπαίνοντας ένα ωραίο πρωί στο Pitchfork τους είδα να φιγουράρουν πρώτη μούρη στα review τους. Ακούγοντας το δίσκο δε μπορώ να πω πως ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα: Βασιζόμενος στις περιγραφές της "φίλης" μου από το RYM περίμενα ότι θα ακούσω ψυχεδελικό ροκ με έντονες αναφορές στους VU και στους Black Angels- μια ακόμη μπάντα του σωρού που βασιζόμενη στη δύναμη μιας συγχορδίας και καμιά δεκαριάς πεταλιών υπνωτίζει το κοινό στο Austin Psych Fest. Αυτό που εισέπραξα ήταν κάτι τελείως διαφορετικό. Το ψυχεδελικό ροκ των Vacant Lots είναι μηχανικό, θορυβώδες, νευρώδες διαστημικό αλλά και κολλητικά ρυθμικό χάρις στις φυσικές ντραμς λούπες τους (Εδώ γνέφουν προς Moon Duo μεριά). Τα περισσότερα τραγούδια πάνε κάπως έτσι - μία λούπα ξεκινάει να παίζει στα ντραμς, έπειτα ο ένας από τους δύο αρχίζει να κάνει κάτι περίεργους διαστημικούς, βιομηχανικούς θορύβους με τα κουτάκια του ενώ ο άλλος αμολάει φλογισμένα ριφάκια ή σόλο στη κιθάρα αλά BRMC. Τα φωνητικά είναι το ίδιο ουσιαστικά με τη μουσική στο εγχείρημα τους- πηγαινοέρχονται κάπου ανάμεσα στη deadbeat πρόζα και στη μανιασμένη εκφορά στίχων( Suicide). Το Mad Mary Jones είναι ύμνος.
19)Morgan Delt- Barbarian Kings Νομίζω ότι η πρώτη μου αντίδραση ακούγοντας το δίσκο του Morgan Delt παραμένει και η πιο ακριβής. Σαν ο White Fence Να πήγε στην Ινδία, και να ηχογράφησε το νεό του δίσκο εκεί έχοντας κάνει πολύ περισσότερο lsd απ'ότι συνήθως σκέφτηκα. Υπνωτικά chants, αναφορές σε zombies, εξωγήινους, καρχαρίες και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, βαριά μπάσα (Το Backwards Bird Inc. σχεδόν φλερτάρει με το dub), τα τραγούδια να πνίγονται μέσα σε ωκεανούς περίεργων εφέ. Ακούγοντας τον πρώτο δίσκο του Morgan Delt δεν μπορείς να είσαι ποτέ σίγουρος για το πως ακριβώς πάει το τραγούδι που ακούς : Τα τραγούδια πολύ γρήγορα διαστρεβλώνονται, αναποδογυρίζουν, οι μελωδίες δίνουν η μία θέση στην άλλη με ρυθμούς πολυβόλου λες και κάποιος απλώς γυρνά ένα κουμπί αλλάζοντας σταθμούς στο ραδιόφωνο, η ατμόσφαιρα μεταφέρεται με απαράμιλλη ευκολία από το Σαν Φρανσίσκο του '60 στο sci-fi του '80 και από εκεί κάπου στη Μέση Ανατολή, στο βάθος λέιζερ πυροβολούν χαλασμένες βιντεοταινίες παίζουν, κάποιος ξεχνά ένα sample με βιολιά ανοιχτό... Κάθε φορά που ακούς αυτό το δίσκο ανακαλύπτεις και κάτι καινούριο, κάτι που δεν είχες προσέξει την προηγούμενη φορά.
20) Ariel Pink- Put your number in my phone Από τον ένα ψυχικά διαταραγμένο τραγουδοποιό στον άλλο.Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι το μεγαλείο των πρώτων δίσκων του όπου τα πάντα ήταν πιθανά : Από πανκ καντάδες (Let's get married tonite) μέχρι ύμνους για τo πόσο ωραία (ή όχι) είναι η ζωή στο LA, γκέι ελέγειες και μανιοκαταθλιπτικές δηλώσεις, ο Άριελ ο Πινκ δεν θα το ξαναφτάσει ποτέ. Με κάποιο τρόπο η καφρίλα που πουλούσε από τότε ο Πινκ ακουγόταν πολύ πιο ρομαντική μέσα στις φτηνές απομιμήσεις βιολιών, την προσπάθεια του να κρατάει το ρυθμό των τραγουδιών με το στόμα και τη θολή ατμόσφαιρα κασέτας. Τώρα ακούγεται απλώς... καφρίλα με το ζόρι. Και για να πω την αλήθεια δεν βρίσκω ακριβώς και που είναι το αστείο. Άλλωστε πάντα εκλάμβανα το κουλό χιούμορ του Pink ως μία ακόμη μεταβλητή στην κουλή μουσική του : υπάρχει μεγαλύτερη ειρωνεία από το να τραγουδάς στίχους που μοιάζουν σαν να έχουν βγει από random 80's, καλογυαλισμένο ραδιοφωνικό χιτ μέσα σε μια lo-fi αποκάλυψη που απειλεί οποιαδήποτε στιγμή να καταρρεύσει...επειδή χάλασε το κασετόφωνο; Για αυτό και όταν η μουσική είναι τόσο... νορμαλ όσο στον καινούριο δίσκο του, το χιούμορ του μοιάζει λίγο έξω από τα νερά του. Όπως επίσης και το να γράφεις τραγούδια που μπορούν να σταθούν μόνο ως παρωδίες άλλων τραγουδιών (βλέπε Jell-o), τελικά μόνο πονοκέφαλο προκαλεί σε αυτόν που θα ακούσει το δίσκο. Για αυτό και εγώ από όλο το δίσκο κρατάω ως κορυφαίο το "Put your number in my phone"- που οκ φαντάζομαι θα είναι και αυτό κάποιου είδους αστείο αλλά μέχρι να το καταλάβω προτιμώ απλώς να φαντάζομαι τον Πινκ ερωτοχτυπημένο να τρέχει μέσα στο LA , με το ωραιότατο ροζ μαλλί του να ανεμίζει τραγουδώντας το στη κοπέλα του - και αυτό είναι πολύ πιο αστείο από οποιοδήποτε άλλο αστείο κάνει μέσα στο δίσκο ή τουλάχιστον από αυτά που πιάνω εγώ.
Και επειδή έφτασες μέχρι εδώ κάτω σου κάνω δώρο το βίντεο όπου ο Mac de Marco δείχνει τα αρχ...α του! (https://www.youtube.com/watch?v=rmieLVOPW8w)
Ναι και δεν δέχομαι αντίρρηση επ' αυτού. (Αν και είχαν η αλήθεια είναι σκληρό ανταγωνισμό από τους Black Pins .) Αν δεν ξέρεις ποιοι είναι οι Aliens in the Aquarium, τότε μάλλον ποτέ μέχρι σήμερα δεν πάτησες το πόδι σου στην Τρίπολη όπου τυχαίνουν γενικότερου θαυμασμού και ιδιαίτερης εκτίμησης από όλους τους κατοίκους της και ιδιαιτέρως : 1)Των γειτόνων στα γκαράζ όπου κάνανε πρόβες. 2)Των φίλων τους. 3)Των γονιών τους. 4)Των γιαγιάδων τους. Έχουν αναφερθεί ακόμη και περιστατικά χουλιγκανισμού ανάμεσα σε οπαδούς τους και φανατικούς θαυμαστές των Black Pins όμως οι πληροφορίες αυτές μάλλον εμπίπτουν στη σφαίρα των αστικών μύθων μαζί με την ματωμένη Μαρία και τις τραβεστί που κάνουν πιάτσα το βράδυ στο πάρκο δίπλα στην Άρεως. Είναι γεγονός πάντως πως οι μεγάλες αγάπες των Τριπολιτσιωτών είναι τρεις : Ο Αστέρας Τρίπολης, η έξοδος στον πεζόδρομο (ή την Πετρινού πλέον) τα Σαββατοκύριακα και οι Aliens in the Aquarium. Οι Aliens in the Aquarium μετρούν μόνο δύο σταθερά μέλη : Τον Zep (γνωστό και ως αλητοκάγκουρα) και τον Derek (ή αλλιώς ποντικομαμή). Τα πραγματικά τους ονόματα δεν έχουν γίνει ποτέ γνωστά και η ταυτότητά τους, όπως και όλως των σούπερηρώων που θέλουν να σέβονται τον εαυτό τους, παραμένει μυστική. Πολλές εικασίες έχουν γίνει γύρω από το ποιοι μπορεί να κρύβονται πραγματικά πίσω από αυτά τα τόσο ευφάνταστα ψευδώνυμα όμως καμία δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί. Επανειλημμένα πάντως ο John Dywer (των Thee Oh Sees) έχει διαψεύσει ότι οι Aliens In the Aquarium είναι ένα ακόμα project του. Τα δύο μέλη του συγκροτήματος σύμφωνα με πληροφορίες που έχουν αφήσει να διαρρεύσουν είχαν μακριά καριέρα στη μουσική πριν σχηματίσουν το γκρουπ. Συγκεκριμένα ο Ζεπ παίζει και μελετάει κιθάρα από την τρυφερή ηλικία των 3 χρόνων μέχρι και σήμερα. Ειδικεύεται σε ατελείωτα 10-λεπτα σόλο που μπροστά τους ο Σαντάνα σκύβει το κεφάλι και τρέχει πίσω στην αγκαλιά της μαμάς του και σε ισοπεδωτικά ριφ (Ακούγεται πολύ έντονα ότι είναι αυτός που πρώτος έγραψε και αυτό το θρυλικό ριφάκι). Συλλέγει Vintage εξοπλισμό τον οποίο αγοράζει μόνο από το e-bay και μόνο αν κοστολογέιται με πάνω από 1000 ευρώ. Ο Ντέρεκ ασχολείται επίσης με τη μουσική από πολύ νεαρή ηλικία και αν και δεν έχει εντρυφήσει ιδιαίτερα σε κάποιο όργανο φέρνει με το πλήθος των γνώσεων του μία μεγαλύτερη ποικιλία στον ήχο του συγκροτήματος : παίζει ντραμς (με ειδικότητα στο jazz drumming) αλλά το αγαπημένο του όργανο είναι το τσέλλο και το κλαρίνο στον ήχο των οποίων θέλησε να αναδείξει μία πιο ψυχεδελική χροιά. Τελευταία παίζει και πιάνο αλλά δυσκολεύεται λίγο επειδή έχει χοντρά δάχτυλα και άθελα του πατάει δύο πλήκτρα ταυτόχρονα. Τα δύο μέλη του συγκροτήματος γνωρίζονταν για πολύ καιρό αλλά αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους μόνο αφού παρακολούθησαν τη συναυλία του Σάκη Ρουβά στο Δημοτικό Στάδιο Τρίπολης. Κάτι άλλαξε μέσα τους μετά από αυτή τη συναυλία και αποφάσισαν ότι έπρεπε να κάνουν αυτόν τον κόσμο λίγο καλύτερο δημιουργώντας λίγη τέχνη. Στις πρώτες μέρες του συγκροτήματος δεν έγραφαν τραγούδια αλλά επιδίδονταν σε ένα free form τζαμάρισμα που στόχευε περισσότερο στο να ξεκουφάνει τους γείτονες και να απομακρύνει από τη παρέα τους όποιον θεωρούσε ότι είναι λογικά άτομα. Χαρακτηριστικό του ήχου τους εκείνη τη περίοδο είναι η ταυτόχρονη χρήση 5 (!!!) σουπερ φαζ πεταλιών για τη δημιουργία "Ενός τόνου από σκατά. Ήθελα οι πελώριοι αρχιδάτοι και σούπερ βινταζ ενισχυτές μου να ξερνάνε σκατά ήθελα να μην ακούγεται τίποτα ούτε μελωδία ούτε ντραμς μόνο σκατά λες και είχαν βουλώσει οι αποχετεύσεις και ξεχείλισαν οι βόθροι. Ηθελα να ξανα-γράψω το loveless όπως θα ακουγόταν αν το γράφανε πραγματικοί άντρες και όχι αδερφούλες με delay και reverb. Αυτά είναι για τους γκει" μου είπε ο Ζεπ σε κάποια συνομιλία μας. Ο Ντέρεκ γοητεύτηκε από αυτήν την .... διαφορετική θα έλεγε κανείς προσέγγιση και αποφάσισε να ντύσει αυτά τα (shit)walls of noise με ελλειπτικές νότες στο τσέλο ή με σόλο στο κλαρίνο. Η εκκωφαντικότητα του ήχου τους ήταν τόσο μεγάλη που τους οδήγησε τρεις φορές στο αστυνομικό τμήμα μετά από καταγγελίες των γειτόνων τους και ιδιαίτερα της περιβόητης σε όλη την Τρίπολη τσούλας Ρούλας που το αγαπημένο στέκι της για πιάτσα είναι το πρώην μπαρ-νυν ουζερί "Διπλό" όπου αφού σερβίρει μπόμπες σε ψευτό-πανκοεναλακτικούς τύπους που νομίζουν ότι το μεγαλύτερο ανθεμ εφηβικής επαναστατικότητας είναι το Paranoid των Black Sabbath τους πουλάει το κορμί της (Αν ήταν νηφάλιοι αποκλείεται να πήγαιναν ποτέ μαζί της) . Περί αυτού ο Ντέρεκ δήλωσε κάποτε "Τι να πω. Η γυναίκα είναι τσούλα. Εγώ προσωπικά δε θα πήγαινα ποτέ μαζί της." Δυστυχώς από αυτή την εποχή του συγκροτήματος δε σώζονται καθόλου ηχογραφήσεις καθώς όσες φορές προσπάθησαν να ηχογραφήσουν τα τότε "τραγούδια" τους τα μικρόφωνα καίγονταν. Ότι πιο κοντινό σε εκείνη την περίοδο έχουμε είναι η πρώτη τους κασέτα με τίτλο "In the toilet, Having a shit" που ηχογραφήθηκε πραγματικά σε μία τουαλέτα με το μικρόφωνο ενός κινητού και με μίνιμαλ εξοπλισμό (Τρεις 50ρηδες ενισχυτές, 2 φαζζ πετάλια, 1 σούπερ φαζ πετάλι, ένα τομ, ένα σνέρ και ένα τηγάνι και μια κατσαρόλα αντί για κύμβαλα. Γκεστ εμφάνιση κάνει και το καζανάκι της τουαλέτας με το οποίο τελειώνει και ο δίσκος.) Αν και είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τις νότες μέσα στο θόρυβο διαφαίνεται το λαμπρό μέλλον που θα είχαν ως τραγουδοποιοί. Οι ίδιοι περιέγραψαν το δίσκο ως " μινιμαλιστικά ντραμ-μπιτς και παγανιστικός θόρυβος που θα τρόμαζε μέχρι και το Thurston Moore όταν ακόμη έσκιζε τις χορδές της κιθάρας του στο τέλος κάθε λάιβ. Είναι πανκ μουσική για αυτούς που νομίζουν ότ η πανκ μουσική όπως παίζεται συνήθως είναι music for sissies " και δε βρίσκω λόγο να διαφωνήσω. Μετά από αυτό πρώτο ισοπεδωτικό θα έλεγε κανείς χτύπημα οι Aliens in the Aquarium όχι μονο δεν επαναπαύτηκαν αλλά πολύ γρήγορα επέστρεψαν και με δεύτρο δίσκο, ο οποίος μάλλον για την πλειοψηφία των φαν θεωρείται και με διαφορά ο καλύτερος τους. Η διαφορά στην ποιότητα του ήχου είναι σχεδόν σοκαριστική καθώς αυτός ο δεύτερος δίσκος ηχογραφήθηκε με ένα 50-ευρω μικρόφωνο και ένα δημοσιογραφικό κασετόφωνο επιτρέποντας στον ήχο τους να λάμψει πλήρως. Επίσης εμπλούτισαν την ηχητική τους παλέτα με όργανα οπως το τσέλο, το κλαρίνο, πιάνο και φωνητικά (και πρώτα και δεύτερα και τρίτα σε κάποια σημεία). Εντύπωση κάνει η έντονη χρήση dealy και reverb πεταλιών. Ο Ζεπ δήλωσε " Έχουν μείνει πολύ λίγοι πραγματικοί άντρες σημερα... Για αυτό αν θέλαμε να ακούσει κάποιος τη μουσική μας έπρεπε να τα χρησιμοποιήσουμε ." Το "bUBBLEgum" έγινε το σινγκλ του δίσκου και το μοναδικό ραδιοφωνικό χιτ του συγκροτήματος καθώς παίχτηκε για μία και μοναδική φορά σε κάποιο ραδιόφωνο της πόλης μια μέρα που ο κανονικός ραδιοφωνικός παραγωγός είχε γρίπη και έτσι αναγκάστηκαν να καλέσουν έναν φίλο του συγκροτήματος να κάνει την εκπομπή.. Είναι ένα power-pop ανθεμ το οποίο έχουν ωστόσο προτιμήσει να καλύψουν με ένα γερό στρώμα ρεβέρμπ ώστε να ακούγεται λες και είχε μείνει στον ήλιο και ξεθώριασε. Ιδιαίτερα εμπνευσμένο χαρακτηρίζεται το φινάλε όπου η μπάντα ανεβάζει λίγο ταχύτητες και κοπανάει μερικά γνήσια πανκ ακόρντα ενώ την ίδια στιγμή μια ορχήστρα αποτελούμενη από δύο βιολιά, ένα τρομπόνι, μία τούμπα, ένα τσέλο, ένα βιολον-τσέλο και μια σφυρίχτρα παίζουν την βασική μελωδία του κομματιού (την ορχήστρα διευθυνέ ο Ζεπ μαζί με τον Ντερεκ φυσικά). όταν τους ρώτησα πως προέκυψε αυτή η ιδέα μου απάντησαν : "Είχαμε ένα πολύ ωραίο πανκ φινάλε για το Μπαμπλγκαμ αλλά ήταν πολύ άγριο και δεν κόλλαγε με τον ειρηνικό-αδερφίστικο τόνο του κομματιού. Από την άλλη δε θέλαμε να αφαιρέσουμε και τελείως αυτό το κομμάτι. έτσι μια μέρα ο Ντερεκ πρότεινε να προσθέσουμε μία ορχήστρα που είναι τελείως δήθεν για να εξισοροπήσουμε την αγριάδα και επίσης να έρχονται όλοι και να μας ρωτάνε γουαου πως το σκεφτήκατε αυτό;;; Βασικά είνια απλώς μια μαλακία αν μπορούσαμε απλώς θα φέρναμε άλλους πέντε ενισχυτές στο γκαράζ και θα ηχογραφούσαμε αυτό το τελευταίο κομμάτι σκέτο." Οι στίχοι του κομματιού έχουν συζητηθεί πολύ. Ενώ φαινομενικά είναι απλοί πολλοί έχουν αναφέρθει σατανιστικές αναφορές, μασονικά σύμβολα και σαδομαζοχιστική ορολογία σε αυτούς. Σε απάντηση όλων αυτών ο Ντέρεκ μου είπε μια φορά : "Δεν είμαι ο Λου Ριντ. Είμαι απλώς ένας τύπος που έχει κατάθλιψη και δεν έχει γκόμενα. Και ακούω και πολύ Τζον Μάους". Άλλα αξιοσημείωτα τραγούδια από το δίσκο είναι το "...last night I fantasised about the future (and there was none)" που είναι και το μοναδικό τραγούδι που δνε ηχογραφήθηκε στο γκαράζ-στούντιο του συγκροτήματος αλλά σε μια όαση στη Σαχάρα και αναφέρεται στην Αποκάλυψη του Ιωάννη , το "A basement in the 60's" (είχαμε πάρει παααααάρα πολύ lsd όταν γράψαμε αυτό το τραγούδι.) το untitled που είναι φτηνή αντιγραφή των thee oh sees και διάφορα άλλα ψυχεδελο-ροκ-ποπ-ονειρικά τραγουδάκια. Η 2η πλευρά του δίσκου παρουσιάζει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τους πραγματικούς φαν της μουσικής καθώς οι Aliens in the Aquarium αφήνουν ελεύθερη τη δημιουργικότητα τους. Αποτελείται από 4 μόνο τραγούδια : Last Days of summer, First Days of winter, to tragoudi tou kwsta, acoustic song. Το πρώτο είναι ένα μινιμαλιστικό θορυβώδες κιθαριστικό τζαμάρισμα που από το πολύ ντιλέι ακούγεται λες και η κιθάρα έχει μπει στο πλυντήριο ρούχων. Το δεύτερο είναι γραμμένο με ακουστικά όργανα (τσέλο, πιάνο και κιθάρα) αλλά έχει και αυτό τόνους εφέ. Ακούγεται όπως ο άνεμος όταν φυσά μέσα από τα φύλλα και άλλα τέτοια γραφικά και ατμοσφαιρικά. Το tragoudi tou kwsta είναι ένα τραγούδι ενός τύπου που τον λένε κώστα. Ο συγκεκριμένος τύπος τους έκανε μήνυση ότι του κλέψαν το τραγούδι οπότε το τραγούδι αφαιρέθηκε από όλες τς υπάρχουσες κόπιες κατέβηκε από το γιο-τιουμπ και γενικά εξαφανίστηκε από προσώπου γης οπότε δεν ξέρω πως ακούγεται ακριβώς. Ο Ζεπ ήταν ιδιαίτερα θυμωμένος όταν πληροφορήθηκε αυτήν την εξέλιξη " Το παιδί είναι βλαμμένο. έχει πρόβλημααααα! " Αρκέστηκε να δηλώσει μόνο αυτά. Το acoustic song βρίκει τη μπάντα να γρατζουνάει ακουστικές κιθάρες, να σπάζει ακουστικές κιθάρες, να τις ξεκουρδίζει, να τις ξανακουρδίζει , να νιαουρίζει να σκούζει να ψέλνει τον ακάθιστο ύμνο να μουρμουράει ακαταλαβίστικα και να βάζει πολύ ρεβέρμπ στα φωνητικά για να δώσει μία επιπλέον καλλιτεχνική αξία σε όλα τα παραπάνω. Σαν τους Animal Collective σε μια άσχημη μέρα ένα πράγμα. Εκείνη την περίοδο πολλοί θα θυμούνται τις παροιμιώδεις δηλώσεις του συγκροτήματος όπως "Η Τρίπολη είναι η νέα Νέα Υόρκη και η Ρήγα Φεραίου το νέο Μπρούκλιν", "Το μόνο αξιόλογο συγκρότημα αυτές τις μέρες είναι οι Thee Oh Sees μετά από εμάς φυσικά", "Είμαστε πολύ μπροστά. Στις ουρές στην τράπεζα είμαστε πάντα μπροστά, Το ίδιο και στο σούπερ μάρκετ. Δεν έχουμε βρεθεί ποτέ πίσω από την πρώτη θέση σε μια ουρά. Είναι κάτι που μας τρομάζει. Αλλά έχει και μια ερωτικότητα. μερικές φορές αυνανιζόμαστε με την ιδέα ότι είμαστε στο τέλος της ουράς" " Νομίζω πως το πιο σεξουαλικό πράγμα πάνω στη Γη είναι το αχλάδι" "Ο μόνος δίσκος που έχουμε είναι το μπεστ οφ της Πάολας" "Φυσικά και έχουμε κοπέλα. Εγώ την Μπέθανι από τους Μπεστ Κόαστ και ο Ντέρεκ των τύπο από τους Deerhunter ". Εκείνη τη χρονιά μάλιστα ετοιμάζονταν για περιοδέια σε Ευρώπη, Αμερική και Αφρική αλλά τελικά την ακύρωσαν επειδή έμαθαν ότι οι Acid Baby Jesus έκαναν πρώτοι περιοδεία εκεί. "Ξαφνικά έγινε μπανάλ να περιοδέυεις. Οπότε αποφασίσαμε να μην περιοδεύσουμε ποτέ στη ζωή μας. Είναι κρίμα που κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για αυτήν μας την απόφαση ή που κανείς δεν ήρθε να μας πάρει συνέντευξη και να μας ρωτήσει για τις εμπειρίες μας από το να μην περιοδεύουμε". Δυστυχώς ο 2ος δίσκος του συγκροτήματος ήταν και η αρχή του τέλους. Ανάμεσα στον Ντέρεκ και Ζεπ δημιουργήθηκαν τριβές σχετικά με την κατεύθυνση που έπρεπε να ακολουθήσουν ( Ο ένας προτίμησε Τεχνολογική ο άλλος Θετική) με τον ήχο του συγκροτήματος. Oι τριβές εντάθηκαν ακόμη περισσότερο όταν ο Ζεπ άρχισε να βγαίνει με τη Ρούλα και μάλιστα την προσκάλεσε και να τραγουδάει δεύτερα φωνητικά στο συγκρότημα. Ο Ντέρεκ είχε ανακαλύψει τον μαγικό κόσμο των ναρκωτικών. Αργότερα δήλωσε ότι " Η Ρούλα είναι χειρότερη και από την Courtney Love" και πως του έδινε ναρκωτικά και μετά όταν ήταν φτιαγμένος του πουλούσε ακόμη περισσότερα (κάτι που μπορεί να στέκει δεδομένου του ότι η ρούλα γενικά δεν μπορεί να πουλήσει τίποτα σε νηφάλια άτομα εκτός από μπύρες άμστελ.) Ο 3ος δίσκος του συγκροτήματος είχε τίτλο "suck it and shit" και ο ντέρεκ τον περιέγραψε "ως μία συλλογή από τραγούδια για πρεζάκια, νερντουλες , μοναχικούς τύπους και δήθεν τύπους". Ο Ζεπ είχε πολύ περιορισμένη συμβολή στη δημιουργία του δίσκου. Αργότερα δήλωσε " Δεν έχω αγοράσει αυτόν τον δίσκο. Δεν έχω αγοράσει κανέναν μας δίσκο. Έχω πει ότι ο μόνος δίσκος που έχω είναι της Πάολας. Μάλιστα τον πήρα από εφημερίδα. Αλλά αφού ο τύπος (σ.σ: ντερεκ) ήθελε να τον κάνει τον άφησα. σκέφτηκε πως είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να κάνει το δικό του loveless! θα γράψει όλα τα τραγούδια μόνος του θα παίξει τα πάντα μόνος του και μετά θα το κυκλοφορήσει και θα πει ότι και καλά το γράψαμε μαζί! Και όλοι θα ενθουσιαστούν! Χα! ". Ο ντέρεκ έχει πει ότι βασική του έμπνευση όταν έγραφε το δίσκο είναι αυτό το τραγούδι του λέννον με την όνο όπου επί δέκα λεπτά επαναλαμβάνουν συνεχώς ο ένας το όνομα του άλλου καθώς και ο πρώτος δίσκος του τζορτζ χάρισον όπου πατάει κάτι κουμπιά σε ένα βιντατζ συνθεσάιζερ για να δει τι περίεργοι ήχοι θα βγουν καθώς και όλοι οι δίσκοι των μπιτλς που κανένας φαν τους δεν ακούει. Αναπόφευκτα ο δίσκος είναι καταθλιπτικός αργός και βασανιστικός - ειδικότερα όταν ο Ντέρεκ επιδίδεται επί 5 λεπτά σε μια προσπάθεια να τραγουδήσει μία άρια του βέρντε εντελώς ακαπέλα ή στο "The boat that took you on the other side" όπου διασκευάζει ένα παλιό τζαζ τραγούδι με μόνη μουσική συνοδεία μία άρπα (στην οποία παίζει λάθος νότες ) και έναν άγνωστο φίλο του να σολάρει στο σαξόφωνο χωρίς να έχει πιάσει ποτέ πριν στα χέρια του σαξόφωνο. Γενικά ο δίσκος περιέχει πλήθος τέτοιων μαγευτικών και βαθιά συγκινητικών στιγμών καθώς διαρκεί για 120 λεπτά και λίγο πολύ έχει γύρω στα 30 τραγούδια. Εντυπωσιάζει ιδιαίτερα το "Jesus Christ why you let me down? (η εβδομάδα των παθών)" το οποίο αποτελείται από μία νότα κολλημένη σε μια φτηνή απομίμηση εκκλησιαστικού οργάνου από συνθεσάιζερ και ένα κλαρίνο περασμένο από μερικά ντιλέι πετάλια. Οι στίχοι του τραγουδιού είναι ακόμη πιο δυνατοί "jesus christ why you let me down? why you mothefucker? why did I do to deserve this? you tell me to fuck off I dont need to be told to do so". Στο τέλος του τραγουδιού η ελένη λουκά κάνει γκεστ φωνητικά. Σχετικά με αυτή την εμπειρία ο Ντέρεκ είπε ¨Ήταν οκ. Την είχα γνωρίσει από ένα φόρουμ όπου έμπαινα και έγραφα για την Αποκάλυψη και έλεγα ότι όλα τα σημάδια είναι μπροστά στα μάτια μας. Μου απάντησε σε ένα ποστ και κρατήσαμε επαφή. Είναι σταρ χωρίς να χρησιμοποιεί τον κώλο της. Στη σημερινή εποχή αυτό είναι κάτι σίγουρα διαφορετικό." Ένα άλλο αξιοσημείωτο τραγούδι είναι το "rape" όπου ο Ντέρεκ βιάζει το τσέλο του χρησιμοποιώντας αντί για δοξάρι έναν δονητή και στο τέλος ένα κουζινομάχαιρο με αποτέλεσμα οι χορδές να κόβονται σιγά σιγά. Το τελικό αποτέλεσμα έχει περαστεί και από ένα πετάλι παραμόρφωσης για ακόμη περισσότερη παραφωνία. Μουσικά ο δίσκος είναι μινιμαλιστικός (ένα εξαιρετικό παράδειγμα είναι το lovers στο οποίο μοναδική μουσική υπόκρουση είναι ο ντέρεκ να χρησιμοποιεί δύο κουτάλια αλα ντραμστικς για να χτυπάει το νεροχύτη κρατώντας ρυθμό ενώ ταυτόχρονα η βρύση στάζει και ο ίδιος τραγουδάει τους στίχους "ΟH my god! Look at her butt!" ξανά και ξανά με τόνους autotune στη φωνή). Στο "Death Metal Satan Heroin and Cock" το πιο άμεσο και ποπ τραγούδι του δίσκου η μουσική αποτελείται από το βόμβο ενός ενισχυτή πιάνο και ντραμς που δημιουργούν μία σχεδόν τζαζ ατμόσφαιρα προτού λίγο πριν το 3ο λεπτό ο Ντέρεκ αρχίσει να ουρλιάζει (τι άραγε ποτέ μάλλον δε θα μάθουμε) σε μία εξαιρετική μίμηση ντεθ μέταλ τραγουδιστή ενώ στο βάθος τον συνοδεύει ο ήχος μιας καμπάνας που χτυπάει και μία υπερβολικά φαζαρισμένη κιθάρα που μάλλον κάποτε είχε παίξει ο Ζεπ. Ο δίσκος όπως ήταν φυσικό πάτωσε σε πωλήσεις ενώ σε πολλές χώρες απαγορεύτηκε λόγω των προκλητικών στίχων και θεματολογίας του που μεταξύ άλλων περιλαμβάνουν: Στοματικό σεξ, πρωκτικό σεξ, ναρκωτικά, τραβεστί, περισσότερα ναρκωτικά, το Χριστό, ακόμη περισσότερα ναρκωτικά, τα πρώτα καρδιοχτύπια, σαπουνόπερες και μολότοφ. Οι κριτικές ήταν αρνητικές με εξαίρεση το Pitchfork που του έδωσε 9.8/10 και διευκρίνσε ότι χάνει το τέλειο 10/10 επειδή δεν κρατάει μία ώρα ακόμη ενώ ακόμη διευκρίνισε ότι θα παραμείνει ένα ορόσημο για τις επόμενες γενιές "όπως οι αρχαίοι Έλληνες άφησαν πίσω τους αυτές τι μαρμάρινες κολώνες και τον παρθενώνα, αυτό το συγκρότημα θα αφήσει πίσω του μία τεράστια στοίβα από σκατά, χρησιμοποιημένα προφυλακτικά και ενέσεις". Αντίθετα ο αθλητικός συντάκτης των Αρκαδικών Νέων που είχε επωμιστεί εκείνη την εβδομάδα και τη στήλη της μουσικής δήλωσε "αυτό το πράγμα δεν ακούγεται. είναι πιο υποφερτό να ακούς το κλάμα του μωρού σου στις 4 ώρα τη νύχτα και να ξέρεις ότι πρέπει να σηκωθείς να το αλλάξεις από το να ακούσεις 2 λεπτά από αυτό το ανοσιούργημα." Τα γραφεία της εφημερίδας βρέθηκαν καμένα το επόμενο πρωί καθώς οι φαν του συγκροτήματος όχι μόνο δεν απογοητεύτηκαν από το δίσκο αλλά πολύ γρήγορα έγινε κι ο αγαπημένος τους υποχρεώνοντας τον Ντερεκ ,μαζί με τον Ζεπ αυτή τη φορά , να κυκλοφορήσουν όλο το δίσκο σε ακουστική εκτέλεση μόνο με μία κιθάρα και υπό τον τίτλο "Suck it and Shit (Bareback)" . Δυστυχώς αυτή η απόπειρα δεν έτυχε θετικής αποδοχής καθώς η μπάντα δεν ήταν σε θέση να αναπαράγει το αυτοκαταστροφικό μεγαλείο του αυθεντικού δίσκου . To pitchfork του έβαλε 0.6 και δηλώνοντας ότι γλιτώνει το 0.0 επειδή δεν είναι μία ώρα μεγαλύτερο αλλά τα Αρκαδικά Νέα το ανακήρυξαν καλύτερο δίσκο όλων των εποχών και έβαλαν το γκρουπ στο εξώφυλλο τους! (όποιος καεί με το χυλό φυσάει και το γιαούρτι...) Το γκρουπ βρισκόταν πλέον σε φάση πλήρης αποσύνθεσης. Πρόβες πλέον δε γίνονταν τραγούδια δε γράφονταν και απότι φαινόταν το πράγμα πήγαινε για (μ)πιστόλι. Σε μια προσπάθεια να βρουν το παλιό καλό εαυτό τους ο Ντέρεκ και ο Ζεπ αποφάσισουν να επαναλάβουν τα πρώτα τους θορυβώδη τζαμαρίσματα αλλά το τελικό αποτέλεσμα ήταν στα πρώτα 15 λεπτά ο Ντέρεκ να τρέξει έξω από το γκαράζ ξερνώντας και ουρλιάζοντας I'm too old for that shit ! και ο Ζεπ να νοσηλευθεί στο νοσοκομείο με ρήξη τυμπάνου. Τελικά ένα ηλιόλουστο πρωινό το γκρουπ αποφάσισε να ρίξει αυλαία αλλά αντί να το κάνει με κάποια συναυλία να το κάνει με έναν δίσκο... Θα ηχογραφούσαν έναν δίσκο επί τόπου. Ο 4ος και τελευταίος δίσκος τους κυκλοφόρησε με τον τίτλο Ecstatic Swirling και από πολλούς χαρακτηρίστικε ο χειρότερος τους ενώ άλλοι τον λάτρεψαν.. Και αυτό επειδή η μπάντα επειδή δεν είχε προετοιμάσει καθόλου τραγούδια από πριν επιδίδεται σε ένα ό,τι να 'ναι ποτ πουρι από τα αγαπημένα της είδη. Έτσι υπάρχουν χαρντ-ροκ δυναμίτες (Bee bee dont be a sheep) όπου το κλαρίνο ανταγωνίζεταο επί 5 λεπτά την κιθάρα σχετικά με το ποιος σολάρει καλύτερα , 7-λεπτα ψυχεδελικά τζαμαρίσματα με αναφορές στους can (Damo suzuki and me) ποπ τσιχλόφουσκες (Oh! The world is such a beautiful place!) αλλά και μπιτάκια φτιαγμένα με το φρουτ λουπς, τζαζ και καλά μπαλάντες , ακόμη και ένα 15-λεπτο μίνι μιούζικαλ με τίτλο The life and death of the aliens in my aquarium όπου συμμετέχει μια συμφωνική ορχήστρα, ηθοποιοί και μία τραβεστί τραγουδίστρια της όπερας. Σε κάποια τραγούδια ο Ζεπ παίζει φλάουτο για ένα μπόνους ψυχεδελικό εφέ. Ο δίσκος κλείνει με μια διασκεή στο Anaconda της Nicki Minaj . ΌΠως και όλοι οι υπόλοιποι δίσκοι της μπάντα ηχογραφήθηκε σε ένα γκαράζ. Αυτό που έκανε το συγκρότημα τόσο μοναδικό (πέρα φυσικά από τη μουσική του) ήταν ότι οι δίσκοι του ποτέ δεν κυκλοφόρησαν ευρέως - ελάχιστα άτομα έχουν αντίτυπα στην κατοχή τους ενώ το ίδιο το γκρουπ δήλωσε ότι δεν τους έχει ακούσει ποτέ και ότι δεν έχει κόπιες τους. Έτσι πολλοί από τους φαν τους δεν έχουν ακούσει ποτέ τα τραγούδια τους αλλά κάνουν εικασίες σχετικά με το πως ακούγονται. Μάλιστα υπάρχουν και συγκροτήματα που κάνουν αυτή ακριβώς τη δουλειά δηλαδή να κάνουν κόβερ τα τραγούδια των Aliens in the Aquarium χωρίς να τα έχουν ακούσει ποτέ. Ο Ζεπ μου είπε μια φορά για αυτά τα συγκροτήματα : "Τα ακούω με πολύ ενδιαφέρον. Μου αρέσουν πολύ. Μερικές φορές οι εκτελέσεις του είναι καλύτερες από τα αυθεντικά τραγούδια! " Oι Aliens in the Aquarium δεν έπαιξαν ποτέ λάιβ. Δηλαδή έπαιξαν μερικές φορές αλλά απ'όσο ξέρω απευθύνονταν μόνο σε φίλους τους . Μια χρονιά ήταν να κάνουν headline στο Glastonsbury αλλά τα είπαμε πιο πριν αυτά. Οι εντυπώσεις όπως μου τις μετέφερε ένας κολλητός τους από το τελευταίο λάιβ τους ήταν αυτούσιες οι εξής : "ήταν το καλύτερο χειρότερο πράγμα που έχω δει στη ζωή μου. Ήταν σε άθλια κατάσταση. Φτιαγμένοι και έτσι. Η Ρούλα έστελνε φιλάκια στον Ζεπ και αυτός έπαιζε τα τραγούδια πιο γρήγορα για να τελειώσει και να τρέξει να απαυτωθούνε. Ο άλλος τυπάς στο γκρουπ είχε κολλήσει και έπαιζε το ίδιο μπιτάκι στα ντραμς σε κάθε τραγούδι. Σε κάποια φάση ένας τύπος ανέβηκε στο πατάρι που υπήρχε στο γκαράζ και πήδηξε από κάτω και μετά κάναμε μοσπίτινγκ. ήμασταν υπνωτισμένοι .Ήτανε πολύ γκαράζ-ροκ φάση και επειδή είμαστε και πάνκηδες η όλη φάση έγινε τελικά γκαράζ-πανκ." Σήμερα ο Ντέρεκ ζει στην Ανταρκτική και ασχολείται με τη μελέτη των πιγκουίνων και με το να σκάβεις τρύπες στο χιόνι. Στον ελεύθερο του χρόνο γράφει chillwave 2-λεπτα τραγούδια (στα οποία που και που βρίσκει λίγο χώρο για μερικές νότες στο κλαρίνο) και τα ανεβάζει στο bandcamp με διάφορα ψευδώνυμα γιατί το chillwave του θυμίζει το καλοκαίρι. Ο Zep χώρισε με τη Ρούλα αλλά αυτή τώρα του ζητάει μέρος από τα έσοδα των δίσκων γιατί λέει έχει τραγουδήσει δεύτερα φωνητικά σε κάποιο τραγούδι τους. "Η γυναίκα είναι τελείως μπάζο. Δεν καταλαβαίνει ότι άμα της δώσω το 15% από τα 0 ευρώ που έχω βγάλει το καλύτερο που μπορεί να πάρει είναι τα αρχ....α μου" δήλωσε επ'αυτού ο Ζεπ. Ασχολείται με τα Μαθηματικά, τη φιλοσοφία και το Μασονισμό. Και οι δύο έχουν καθαρίσει και ξεκόψει από κάθε είδους εξαρτήσεις. Μια μέρα ρώτησα τον Ζεπ ποιο είναι το καλύτερο τραγούδι που έγραψαν. We didnt write songs. We just rocked .
Πραγματικά σχεδόν θυμώνω με τον εαυτό όταν ακούω το Passover και ξαφνικά μπαίνει αυτό το τραγούδι και συνειδητοποιώ ότι είχα ξεχάσει πόσο καλό είναι. Μου θυμίζει επίσης γιατί αγάπησα και αγαπώ ακόμη τους Black Angels : Σε αντίθεση με πολλά από τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου αλλά και πολλών από τους επόμενους δίσκους τους που προσπαθούν να σε τριπάρουν μπουκώνοντάς σου τα αυτιά με υπερ-φαζαρισμένες κιθάρες που παίζουν τόσο δυνατά που ακούγονται σχεδόν διαστημικές και ενώ από πίσω το δίπτυχο μπάσο - τύμπανα κοπανάει ασταμάτητα στέλνοντάς σε σε φάση τρελαμένου raver και εδώ ο θόρυβος δίνει παρών αλλά αντί να τον αφήνουν να σε καταπιεί τον τιθασεύουν και τον χρησιμοποιούν για να σου μεταφέρουν μια επιβλητική και μυστηριακή ατμόσφαιρα - όντας άμαθος ακόμα όταν άκουσα για πρώτη φορά το συγκεκριμένο τραγούδι θυμάμαι να πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτομαι ότι αυτό δεν έμοιαζε με τίποτε από όλη τη μουσική που είχα ακούσει ως τότε ( δεν ήταν ούτε χορευτική μουσική ούτε είχε καμιά κάψα να σε συγκινήσει ή να σου φτιάξει τη διάθεση) - θυμάμαι ότι με τρόμαζε κάπως υπήρχε μια υπόγεια ένταση και σαν τις καλύτερες ταινίες θρίλες ο τρόμος δεν ήταν μέσα στη μούρη σου αλλά μυστηριακός - συγκεκριμένα η στιγμή που ο Alex τραγουδάει "When I rise again I swear it will be with you " ήταν σχεδόν πρωτόγνωρο το πως η δύναμη της μουσικής μπορεί να δώσει τέτοια ένταση σε μια αράδα κρυπτικών στίχων. Και για να ξαναγυρίσουμε εκεί που ξεκινήσαμε πολλές μπάντες μπορούν να γυρίσουν τους ενισχυτές στο τέρμα και να αφήσουν το θόρυβο να σε καταπιεί δημιουργώντας την ψευδαίσθηση της παραίσθησης - λίγες είναι αυτές που μπορούν όμως πραγματικά να χρησιμοποιήσουν αυτόν τον θόρυβο για να πουν κάτι διαφορετικό.
9) The Paladin's Last Stand ( Black Angels Exit EP) Ένας άλλος λόγος που γουστάρω τους Black Angels είναι για το ότι έχουν πολύ γαμάτους τίτλους τραγουδιών. Ας πούμε πάρε αυτό το (σχετικά άγνωστο ) τραγουδάκι τους. Έχω ακούσει ότι ο τίτλος είναι από κάποια τηλεοπτική σειρά της δεκαετίας του '60. Εσύ όμως ακούγοντας το μπορείς να φτιάξεις μια εντελώς δική σου ιστορία για να το ταιριάξεις. Όπως ας πούμε έναν σταυροφόρο σε ένα μετα-αποκαλυπτικό σκηνικό (οκ το παραδέχομαι δεν ξέρω πως κολλάνε αυτά τα δύο αλλά για κάποιο λόγο στο μυαλό μου κόλλησαν ) που περιφέρεται μέσα σε ατελείωτες ερημικές εκτάσεις ώσπου βλέπει από μακριά μια ομάδα τυχοδιωκτών να πλησιάζει και για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να καταλάβω (από ιερό καθήκον ίσως ?) αποφασίζει να μείνει εκεί και να τους αντιμετωπίσει (ξέρεις το last stand). Ok, το ξέρω σου φαίνεται σαν να διάβασες μια μίνι αρλουμπέ ιστορία ΕΦ που έγραφε κάποιος ο οποίος τρίπαρε με πολύ LSD τη δεκαετία του '60 αλλά άκου προσεχτικά το τραγούδι και θα δεις ότι είναι όλα εκεί : Οι μυστηριακές κιθάρες που μοιάζουν εξίσου επηρεασμένες από σάουντρακ κάποιου παλιού western και δαιμονισμένο μπλουζ των βάλτων σαν αυτά που θα μπορούσαν να συνοδεύσουν την οποιαδήποτε σκηνή του True Detective οι οποίες καταλαμβάνονται από μια ιερή μανία στα "ρεφρέν" που μοιάζουν να κατακαίνε και ισοπεδώνουν τα πάντα - σαν και εκπέμπουν ραδιενεργή ακτινοβολία ή λες και έλιωναν στον ήλιο τις ερήμου για εβδομάδες και κυρίως άκου πόσο αποφασιστική ακούγεται η rhythm section : ακούνητη από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο λεπτό στιβαρή και ... ξέρεις. Εντελώς Black Angels.
8) Holland (Indigo Meadow ) Ακόμα με ξεπερνάει το πως αυτή εδώ η τραγουδάρα βρήκε θέση στον ατελείωτο αχταρμά του Indigo Meadow. Κυρίως γιατί αντιπροσωπεύει όλα αυτά που οι Black Angels μοιάζει να ξέχασαν όταν ηχογράφουσαν το δίσκο και το έριξαν στα και καλά ροκάκια (που τελικά για τους εναλλάκτικους παρα -είναι βατά και συνηθισμένα και για τον mainstream παραείναι θορυβώδη) και στον και καλά πολιτικό στίχο - αντιθέτως το Holland είναι επιδέξια ενορχηστρωμένο ( Άκου ας πούμε αυτό το συγκλονιστικό σόλο στο φλάουτο που είναι πιο αποτελεσματικά από ολόκληρες συμφωνικές ορχήστρες ) ακροβατεί μεταξύ του εφιαλτικού και του μελαγχολικού με μια σιγουριά που μόνο ένα συγκρότημα με τόσα χρόνια στο κουρμπέτι μπορεί να καυχιέται ότι έχει και το κυριότερο είναι ψυχεδελική μουσική που επικοινωνεί απευθείας με το πνεύμα της αντίστοιχης σκηνής του '60 (κυριολέκτικά όμως αν λάβεις υπ'όψιν το τι πρέπει να έχουν κατεβάσει τόσα χρόνια) αλλά δεν καταφεύγει στη ρετρολαγνία και δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει την τεχνολογία του σήμερα για να το αναβαθμίσει (λέγε με και πετάλιερα ).
7) Ronettes ( Phosgene Nightmare ). Κομμάτι καταρχάς ιστορικής σημασίας καθώς σηματοδοτεί ολοκληρωτικά την μετάβαση των Black Angels από μια μπάντα χαμένη και κάπου εκεί έξω στο υπερπέραν σε μια μπάντα αυστηρά προσγειωμένη στη Γη που στο τσακίρ κέφι κοπαναέι και κανά ριφάκι να πωρωθεί η πιτσιρικαρία που τη βρίσκει με το Paranoid των Black Sabbath και που ακόμα και όταν αποφασίζει να απογειωθεί δεν το κάνει με τους δικούς τις κανόνες αλλά με κανόνες που έμαθε από άλλους πολύ πριν από αυτήν ( The Doors, 13th floor Elevators, The Zombies ). Και για του λόγου του αληθές οι ίδιοι έχουν πει ότι αυτό είναι ένα από τα πιο παλιά τους τραγούδια το οποίο όμως για άγνωστους λόγους έκανε σχεδόν πέντε χρόνια να ηχογραφηθεί. Μια τέτοια στάση μπορώ να την εκλάβω μόνο ως μια ξεκάθαρη δήλωση από τους ίδιους ότι σε αυτό το τραγούδι είμαστε οι παλιοί Black Angels και ό,τι ακολουθήσει από εδώ και έπειτα δεν θα έχει ιδιαίτερη σχέση με αυτούς την εκδοχή του εαυτού μας. Και οκ το ντραμ-μπιτ είναι τελείως αντιγραφή του Just Like Honey αλλά ειλικρινά πιο συγκρότημα δεν έχει αντιγράψει αυτό το ντραμπιτ πια ? Κρατήσου όμως λίγο και θα δεις ότι το καλύτερο έρχεται λίγο αργότερο όταν η μπάντα χώνεται με τα μούτρα σε έναν (προφανώς) πολύ καλά προγραμματισμένο αυτοσχεδιασμό με τριπαριστό πιανάκι και τζαζιστική ατμόσφαιρα - κάπως έτσι θα έπαιζε ο περίφημος δάσκαλος της διαστημικής τζαζ Sun Ra αν είχε ακούσει και κανά δυο ροκ ν ρολ δισκάκια.
6) You On The Run (Directions to See a Ghost) Λοιπόν σε προειδοποιώ από τώρα : αυτός είναι ο αγαπημένος μου δίσκος των Black Angels. Οπότε ετοιμάσου να δεις πολύ πράγμα από αυτόν (Κυρίως στις πρώτες θέσεις της λίστας.) Αν αυτός δεν είναι ο αγαπημένος σου δίσκος ή έστω να κάνω μια παραχώρηση και να πω ότι τον θεωρείς ισάξιο με το Passover τότε όχι απλώς δεν λογίζεσαι πραγματικός φαν αλλά και θα σε κυνηγήσω μέχρι να σου ανοίξω τη μάτια ώστε ο εγκέφαλος σου να δεχτεί επιτέλους την ψυχεδελική τελειότητα αυτού του σύγχρονου αριστουργήματος (οκ αστειεύομαι ε ?) όπου τα πάντα από το εξώφυλλο μέχρι τους τίτλους των τραγουδιών και φυσικά τη μουσική είναι τόσο "χαμένα" που μπορείς να μυρίσεις τις αναθυμιάσεις που μάλλον είχαν κατακλύσει το στούντιο όταν οι Black Angels ηχογραφούσαν τον δίσκο. Πάρε για παράδειγμα τις συγχορδίες που ανοίγουν το You on the Run και με το οποίο μάλιστα -όλως τυχαίως- ξεκινάει και ο δίσκος και που κατά την ταπεινή μου άποψη θα μπορούσαν να παίζονται στην εκκλησία την ώρα που ο παπάς λιβανίζει για πολλοστή φορά τους πιστούς και που οι θεούσες έχουν ήδη αρχίσει να έχουν τις πρώτες παραισθήσεις και οράματα. Επίσης το συγκεκριμένο τραγούδι αντιπροσωπεύει τέλεια την εξέλιξη των Black Angels ανάμεσα στους δύο πρώτους δίσκους τους. Ναι υπάρχει σίγουρα μια ομοιότητα ανάμεσα στο Young Men Dead και το You On The Run αλλά εκεί όπου το πρώτο χρησιμοποιούσε τις κιθάρες για να στείλει ένα κάλεσμα σε πόλεμο (run for the hills pick up steel in your way ) στο δεύτερο αν κρίνουμε από την ατμόσφαιρα αυτός ο αόριστος πόλεμος στον οποίον αναφέρονται σε πολλά τραγούδια τους οι Μαύροι Άγγελοι έχει ήδη τελειώσει... Και το μόνο που έχει απομείνει είναι σκόνη και αίμα. Η ατμόσφαιρα του τραγουδιού είναι πραγματικά στοιχειωμένη (Αν ακούσεις προσεχτικά στο βάθος παίζει μια υποβλητική μελωδία στο όργανο η οποία αποτελείται από δύο μόνο συγχορδίες και είναι τόσο πνιγμένη στο reverb που ακούγεται σαν ψαλμωδία χωρίς λόγια) αλλά αυτό που πραγματικά εκτιμώ στο συγκεκριμένο τραγούδι και που δεν υπάρχει σε όλα τα τραγούδια των Back Angels είναι η τεράστια προσοχή τους στη λεπτομέρεια - τίποτα δε μοιάζει περιττό και όλα κλειδώνουν μεταξύ τους δημιουργώντας μία ογκώδη μάζα ήχου που έχεις μια αίσθηση ότι κινείται επεκτείνεται και απομακρύνεται και συνεχώς απειλεί να σε καταπιεί ολόκληρο. Το απίστευτο breakdown στο ρεφρέν το τριπαρισμένο outro που ακούγεται εξωτικό ακόμα και εκείνο το σημείο στη μέση όπου το fuzz ανεβαίνει επικίνδυνα και o Christian Bland επιδίδεται σε ένα συγκρατημένο σολάρισμα. Όλα είναι τέλεια και όλα ακούγονται επικίνδυνα. Δεν προέρχονται από μια μια οκ μπάντα αλλά από μια μπάντα που δαγκώνει.
5) Vikings (Direction to See a Ghost ) Oκ το καταλαβαίνω ότι ξεκομμένο από το δίσκο ακούγεται μονότονο και κάπως βαρετό. Αλλά μέσα στο δίσκο αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά του είναι που το κάνουν τόσο ξεχωριστό. Ειδικά αν σκεφτείς ότι έρχεται αμέσως μετά το ψυχεδελο- χαοτικό τζαμαρισμα του Never / Ever είναι ακριβώς αυτή η στωικότητα του που του δίνει μια τέτοια υπόγεια ένταση σε φάση ότι δηλαδή μόλις έχουν αρχίσει να συνέρχονται από το τριπάκι. Το κουμπί συνεχώς πατημένο στο όργανο, μερικά από τα καλύτερα φωνητικά που έχει κάνει ποτέ ο Maas για τραγούδι τους και κιθάρες που ακούγονται κάπως σαν φουρτουνιασμένη θάλασσα κάτω από τα καράβια των Βίκινγκς. Οκ και ξέρεις τι θα παινέσω τώρα : την παγανιστική σχεδόν μυστικιστική ατμόσφαιρα. Τελικά για μια ακόμη φορά οι Black Angels κερδίζουν τις εντυπώσεις όχι τόσο με αυτά που μας λένε όσο με αυτά που αφήνουν να αιωρούνται στην ατμόσφαιρα του τραγουδιού .
4) The first Vietnamese war (Passover) Στον πρώτο του δίσκο οι Black Angels ήταν ακόμη πολύ κολλημένοι με τη μουσική και τη χίπικη κουλτούρα της δεκαετίας του '60. Τόσο που συμπεριέλαβαν στο δίσκο ένα τραγούδι διαμαρτυρία για τον πόλεμο του Βιετνάμ (!!!). Το οποίο φυσικά το εννοούσαν ως έμμεση πλην λίαν σαφή μπηχτή για τις πολεμικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ στο Ιρακ. Το τραγουδάκι πάντως παραμένει με διαφορά το καλύτερο του δίσκου. Και ίσως είναι το μοναδικό σημείο σε όλο το δίσκο όπου η θορυβώδης και έντονα ρυθμική πλευρά του ήχου τους ( Manipulation, Black Grease) συναντά την πιο μελωδική χωρίς η μία να υπερκαλύπτει την άλλη. Και πλας πόντοι για το θεϊκό wah-wah πετάλι στο ρεφρέν και το groovακι στο όργανο που ανάγεται σε επάξιο μέλος της rhythm section δίπλα στα ντραμς και το μπάσο.
3)True Believers (Phosphene Nightmare ) Όπως και το Ronettes αυτό το τραγούδι αποτελείται από δύο εντελώς διαφορετικά τμήματα. έτσι μέχρι το 3ο λεπτό θα ακούσεις κάτι που φέρνει λίγο σε αναβίωση μεσαιωνικού πανηγυριού που δεν λέει και πολλά άλλα πρέπει να παραδεχτώ ότι : α) Ο Maas μιμείται τέλεια τη φωνή της Grace Slick των Jefferson Airplane. β) Εντάξει είναι εξαιρετικά εκτελεσμένο. Όλα αυτά μέχρι περίπου το 3ο λεπτό. Γιατί αυτό που ακολουθεί μετά είναι βγαλμένο από τις μεγαλύτερες ονειρώξεις των θαυμαστών της Nico. Πραγματικά νομίζεις ότι με κάποιο τρόπο οι Black Angels επικοινώνησαν με το υπερπέραν και η Nico τους είπε να της γράψουν την τραγουδάρα που έφτασε πολύ κοντά αλλά δεν κατάφερε ποτέ να γράψει. Για του λόγου του αληθές σου παραθέτω από κάτω και ένα δικό της τραγούδι για να με πιστέψεις. (Πρόσεξε μην κατουρηθείς πάνω σου από το φόβο και μετά λες ότι δεν σε προειδοποίησα) A και όσον αφορά τώρα τους Black Angels ok πραγματικά σου κολλάνε τα μυαλά στο τοίχο με αυτό το κομμάτι. Μόνο για τους πραγματικούς πιστούς. (Το ξέρεις ότι το logo τους είναι μια φωτογραφία της Nico ε? Πάντα περίμενα ότι θα γράψουν ένα τραγούδι όπου θα της αποδίδουν φόρο τιμής. Είχα εγκαταλείψει τις ελπίδες μου όταν είδα ότι δεν το έκαναν στους δύο πρώτους δίσκους τους όμως το γεγονός ότι συμπεριέλαβαν ένα τόσο "δύσκολο" τραγούδι στον breakthrough και καλά τρίτο δίσκο τους μου δίνει ακόμη ελπίδα ότι ίσως ακόμη κάτι πραγματικά τρομακτικό και σκοτεινό ζει στον πυρήνα της μουσικής τους ) Τσέκαρε επίσης και τη live performance του τραγουδιού στον KEXP που ακούγεται σχεδόν καλύτερη από την κανονική - απελευθερωμένη από το βάρος της υπερβολικά μπουκωμένης παραγωγής και με τον Christian Bland να κάνει κάνει κάτι τρελούς ήχους πνευστών με το όργανο Το Live στον KEXP : https://www.youtube.com/watch?v=8a89w6_l4gM Το τραγούδι της Nico : https://www.youtube.com/watch?v=7QZu8FrzgpU
2)Mission District (Directions to See a Ghost ) Επιβλητικό. Θορυβώδες. Υπνωτικό. Σαρωτικό. Είναι τόσο διαολεμένα σωστά δομημένο που θα έπρεπε να διδάσκεται σε όλα τα μουσικά πανεπιστήμια του κόσμου ( ή τουλάχιστον έτσι λέω εγώ). Δεν είναι το πιο χαρακτηριστικό κομμάτι τους αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να είναι και ένα από τα καλύτερά τους.
1)Science Killer (Directions to See a Ghost ) Αν κάποιος με ρώταγε "τι είναι ξέρω γω αυτή η περίφημη ψυχεδελική μουσική ?" νομίζω ότι η πρώτη και αν όχι και η καλύτερη απάντηση που θα μου ερχόταν στο μυαλό θα ήταν αυτό το τραγούδι. Ένα εξαιρετικό δείγμα του πως ο συνδυασμός μερικών διακριτών μουσικών τμημάτων (Στιβαρη μπασογραμμή, παγανιστικά χτυπήματα στα τομ, παραμορφωμένες ντελιριακές κιθάρες και στοιχειωμένα φωνητικά) μπορούν συνδυαζόμενα να οδηγήσουν σε ένα σύνολο τόσο πολύ καλύτερο από τα επιμέρους τμήματα του που ακούγεται σχεδόν υπερφυσικά καλό- και πως μπορούν αυτές οι εντελώς γήινες μελωδίες να σου γεννήσουν τέτοια περίεργα συναισθήματα : φόβο, δέος , σχεδόν ανιμαλιστικά ένστικτα. Ποτέ άλλοτε το ψυχεδελικό όραμα των Black Angels και τα καλέσματα τους σε (κάποιον φανταστικό μάλλον ) πόλεμο δεν υλοποιήθηκαν τόσο τέλεια όσο σε αυτό εδώ το τραγούδι. Ένα όραμα σκοτεινό, αποκαλυπτικό, γεμάτο στοιχειωμένους ψιθύρους και αλλόκοτες ιστορίες για φαντάσματα από την εποχή του Αμερικανικού Εμφύλιου (http://lightintheattic.net/releases/19-passover) και όμως τόσο θελκτικό.
Τα άξια αναφοράς 1)Manipulation (Passover) Νομίζω ότι στους περισσότερους αρέσει περισσότερο λόγω της εισαγωγής του παρά για οτιδήποτε άλλο. Ένα δείγμα της εποχής που οι Black Angels δεν είχαν μάθει ακόμα πως να τιθασεύουν την ατμόσφαιρα των τραγουδιών τους και να την υποτάσσoυν στο δικό τους όραμα αλλά μάλλον απλώς περπατούσαν στα τυφλά και έψαχναν να βρουν που θα τους βγάλει.
2)18 Years (Directions to See a Ghost ) Είναι καλό. Αλλά ρε παιδάκι μου με κάτι τέοια τραγούδια αρχίζω και συμφωνώ λίγο με αυτούς που λένε ότι αν ακούσεις τα πρώτα 30 δευτερόλεπτα σε ένα τραγούδι των Black Angels είναι σαν να έχεις ακούσει και τα υπόλοιπα 300 που ακολουθούν.
3)Drone in G# Major (Doves Single - B-side) Είχε τα φόντα να γίνει πολύ μεγάλη κομματάρα. Δυστυχώς μάλλον έχουν ξεχάσει και οι ίδιοι ότι κάποτε το ηχογράφησαν. Από τις πολύ βαριές στιγμές τους όπου σχεδόν φλερτάρουν με το stoner. Τέσσερα λεπτά ανελέητου σφυροκοπήματος συνοδεία βέβαια του απαραίτητου πλέον drone στο όργανο.
4) Black Angel Exit / Shine (Black Angel Exit EP) Ίσως το καλύτερο τζαμάρισμα που ηχογράφησαν ποτέ. Μην σε τρομάζουν τα σχεδόν δέκα λεπτά του σχεδόν δεν θα καταλάβεις πότε πέρασαν.
5) River of Blood (Phosphene Dream) Αν δεν υπήρχε αυτή η φρικτή παραγωγή που πνίγει όλο το τραγούδι στις υπερβολικά fuzz-αρισμένες κιθάρες σε βαθμό που νομίζεις ότι ακούς heavy metal θα ήταν σίγουρα στα 10 καλύτερα τραγούδια τους.
6)Black isn't Black (Indigo Meadow ) Τα 2 πρώτα λεπτά είναι ένας ανούσιος μουσικός αυνανισμός όπου ο Maas τραγουδάει συνοδεία μιας μπασογραμμής η οποία δεν είναι καν αυθεντική καθώς είναι προφανώς κλεμμένη από την αντίστοιχη που ανοίγει το Decades των Joy Division ενώ διάφοροι άλλοι και καλά ενδιαφέροντες πειραματισμοί λαμβάνουν χώρα στο υπόβαθρο από τα υπόλοιπα όργανα. Όταν πλέον όμως το πραγματικό τραγούδι ξεκινάει σώζει την παρτίδα όχι μόνο για τα προηγούμενα 2 λεπτά αλλά και για τα περίπου 40 όλου του υπόλοιπου δίσκου..
7)At night (Phosgene Nightmare) Αν οι Black Angels ήθελαν να γράφουν ψυχεδελική ποπ μάλλον κάπως έτσι θα πρέπει να το έκαναν.
8) Linda's Gone (Clear Lake Forest EP) Με το τελευταίο EP τους επιτέλους φάνηκε φως στο τούνελ με πολλά καλά τραγουδάκια, κάποια λιγότερο καλά και επιτέλους μια παραγωγή της προκοπής. Το καλύτερο έρχεται στο τέλος με αυτό το 7-λεπτο τεμπέλικο τζαμάρισμα που γνέφει προς τους πρώιμους Velvet Underground και πραγμαγματικά είναι απολαυστικό.
Τα προς αποφυγήν (Για να δικαιολογούμαι οι Black Angels δεν έχουν σχεδόν κανένα άθλιο τραγούδι έχουν όμως αρκετά τραγούδια, όπου ακούγοντας τα απορείς τι είχαν κατά νου όταν τα ηχογραφούσαν ή γενικά τι είχαν πάρει όταν τα έγραφαν - και όχι με την καλή έννοια αυτή τη φορά )
Goofy
1)Telephone ( Οκ είναι πιασάρικο αλλά σε εντελώς γελοίο βαθμό και δε θυμίζει καθόλου Black Angels) 2)Choose to Choose (Κάτι τέτοια τραγουδάκια ο Bland πρέπει να τα κρατάει για το σόλο project του ) 3)Always - Maybe (Και καλά τριπ-χοπ τσιχλόφουσκα. Από τα πιο χάλια τραγούδια τους ) 4)Dont Play With Guns (Ανεκδιήγητο ) 5)The Return (ΟΚ δέχομαι πως δεν είναι όλο το Directions to see... τέλειο και αυτό εδώ το τραγούδι είναι η απόδειξη. Για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνεται ο κανόνας που λέει ότι τα τραγούδια που δεν τραγουδά ο Maas είναι κατα κανόνα τα πιο βαρετά και ανέμπνευστα τους. ) 6)You're mine (Σχεδόν αποκοιμήθηκα )
.jpg)